Waarom zet je een HDR beeld niet om naar zwart/wit voor nog meer impact? Sommige foto’s zeggen nu eenmaal meer als je de kleur eruit haalt! Het is helemaal niet zo moeilijk; er is een aantal zaken waar je rekening mee moet houden, maar dat is alles.
Zwart/wit beelden komen weg met een veel hoger contrast dan kleurenbeelden. Je kunt dit op verschillende manieren voor elkaar krijgen:
Je kunt met de instellingen spelen tijdens het genereren van het HDR beeld. Sleep de regelaar voor Color Saturation helemaal naar links en het zou zomaar kunnen dat het beeld, dat in kleur teveel van het goede was, ineens heel fraai wordt in zwart/wit.
Je kunt het HDR beeld openen in bijv. Photoshop, Paint Shop Pro Photo, The GIMP, of nog iets anders en een Curves of Levels Adjustment Layer toevoegen om het contrast te verhogen.
Je kunt filters, gemaakt door derden, gebruiken om de monoconversie voor je te doen. Dit kan bijvoorbeeld met Nik Silver Efex Pro. Alles wat je hoeft te doen, is het gewenste effect kiezen en de software doet de conversie. Natuurlijk is het ook mogelijk de standaard instellingen te wijzigen.
Ik geef de voorkeur aan Nik Silver Efex Pro. Geweldige software. Niet goedkoop, maar eenvoudig te gebruiken en het resultaat is bijzonder goed. Een voorbeeld:
Andere belangrijke gereedschappen om in het achterhoofd te houden bij het omzetten naar zwart/wit, zijn dodging (tegenhouden) en burning (doordrukken) tools. Doordrukken en tegenhouden zijn methoden die in donkere kamers veel werden toegepast om bepaalde delen van de foto extra te belichten zodat dat deel donkerder wordt of juist de belichting plaatselijk tegen te houden om doorontwikkeling tegen te gaan. Tegenwoordig zitten deze tools gewoon in elk fotobewerkingsprogramma (Photoshop, Paint Shop Pro Photo, The GIMP, etc.).
En zo gebruik je deze gereedschappen:
Open het HDR beeld dat is omgezet naar zwart/wit.
Klik op de Burn Tool (Doordrukken) en stel de Range (bereik) in.
De range bepaalt welke pixels zullen worden bewerkt. Als vuistregel geldt dat je voor de lichte delen van een foto altijd de ‘highlights’ instelt, en voor de donkere delen altijd de ‘shadows’.
Kies “Highlights” om de lichte delen te bewerken.
Kies “Midtones” om de mid-tones te bewerken.
Kies “Shadows” om de donkere delen te bewerken.
Stel de Exposure in op ca. 5%. Begin te ‘schilderen’ over de delen die doorgedrukt moeten worden.
Klik nu op de Dodge Tool (Tegenhouden). Vergeet niet om opnieuw de Range in te stellen en kies “Highlights” voor the exposure! Begin te schilderen over de delen die tegengehouden moeten worden.
Een variant op zwart/wit foto’s is zg. selectieve kleurring. Je hebt dan een zwart/wit foto met uitzondering van bepaalde delen van de foto die gewoon in kleur zijn gehouden. Zie het beeld bovenaan deze pagina van station Blaak in Rotterdam. De HDR foto is omgezet naar zwart/wit, behalve de rode en groene lampen bij de roltrappen. Erg hoog contrast, futuristisch en symmetrisch: het komt allemaal samen in deze foto!
Of deze foto, genomen op het vliegveld van Manchester. Alles kleurloos behalve het rode lampje in de linker onderhoek:
Soms moet je wel naar Amsterdam… Maar dat hoeft zelfs voor een fervente Rotterdammer geen grote opgave te zijn ;-) Ik ging eind december met een mede-fotograaf richting Amsterdam. Van tevoren hadden we een plan de campagne opgezet, en daar ook de nodige belletjes voor gepleegd, zodat we niet in ons nekvel zouden worden gegrepen voor het schieten van foto’s.
We begonnen met een ijzig overtochtje vanaf het centraal station naar de voormalige NDSM-werf aan de andere kant van het IJ. De NDSM-werf is een voormalige scheepswerf aan de IJ-oever in Amsterdam-Noord. Nu is het een centrum voor subcultuur. De NDSM-werf biedt onderdak aan verschillende kunstdisciplines en klein vakmanschap, en is een vrijplaats voor individuele kunstenaars en ambachtslieden, en voor bekende en minder bekende, onafhankelijke organisaties die samenwerken en elkaar inspireren, zodat weer nieuwe initiatieven ontstaan. Altijd leuk voor wat foto’s!
Behalve in de loods, waar je duidelijk nog de invloeden van de oude scheepswerf ziet in de vorm van kranen en werktuigen, is er ook buiten nog genoeg te zien dat herinnert aan de dagen dat hier aan schepen werd gebouwd. De oude scheepshelling en nog wat trams (bewoond, zo leek het tenminste!) zorgen voor prima fotomogelijkheden. Goed geschikt voor het maken van HDR-beelden ook nog, zeker bij druilerig weer!
Hoewel je zo de loods binnen kunt lopen, is het niet de bedoeling dat je onaangekondigd foto’s gaat maken. Mensen zijn hier gewoon aan het werk, dus neem ajb van tevoren contact op.
Na een tijd rondgelopen te hebben op de voormalige werf, waren een goede lunch en een warme koffie meer dan welkom in de IJ Kantine, ook een gebouw met een nieuwe bestemming. De Baanderij, zoals het gebouw vroeger heette, heeft vanaf 1957 dienst gedaan als kantoorgebouw, montagehal en kantine van de NDSM-werf. Het gebouw is zelfs gebouwd door de scheepsbouwers van de NDSM-werf.
Eenmaal terug bij het centraal station was de volgende bestemming de OBA (Openbare Bibliotheek Amsterdam). Wederom hadden we formeel toestemming gevraagd om foto’s te maken. Beetje raar dat de beveiliger bij de receptie wat verward naar onze goedkeuring keek, maar afijn, we konden naar hartelust fotograferen.
De OBA is een prachtig modern gebouw, ontworpen door de architect Jo Coenen. (In Rotterdam is er zelfs een café vernoemd naar deze meneer, namelijk Grand Café Coenen, dat naast het door deze architect ontworpen gebouw van het Nederlands Architectuurinstituut (NAi) ligt.)
Het interieur oogt licht en strak, hetgeen nog eens wordt benadrukt door het gebruik van Apple apparatuur en de look and feel van een lounge-tent. Studeren was nog nooit zo leuk! Vanaf het terras bij het restaurant op de bovenste verdieping heb je bovendien een fraai uitzicht over de stad Amsterdam, maar gezien het mindere weer was dat terras tijdens ons bezoek gesloten.
De kinderboekenafdeling vond ik zelf het fraaist. Inhoudelijk zou ik er niets over durven zeggen, maar wat het interieur en de indeling betreft: chapeau! Een prima plek om niet alleen boeken in te kijken, maar ook om verstoppertje te spelen en zelfs te klimmen ;-)
Hoewel we eigenlijk nog meer plaatsen wilden bezoeken, was het inmiddels laat in de middag. Gelukkig wist mijn compagnon voor de dag een hele fijne plaats om te evalueren, namelijk de Sky Lounge van een nabij gelegen hotel. Een mooie plek om de lichtjes in Amsterdam aan te zien gaan (alhoewel dat er niet zo veel bleken te zijn… economische crisis?).
En zo blijft er nog genoeg over om te bezoeken en te fotograferen in Amsterdam!
Na een tijd lang hard werken was het eind oktober dan eindelijk tijd voor mijn vakantie! Ik had in 1997 al eens kort Washington en New York bezocht, maar wilde graag nog eens terug om fatsoenlijke foto’s te maken en er wat meer tijd door te brengen. Omdat ik mijn reis kon combineren met een bezoek aan een oud-collega in Washington én een goede vriendin voor haar werk naar New York zou komen, had ik allemaal leuke dingen in het vooruitzicht.
Zo’n reis is altijd even doorbijten, vooral op het moment dat je Amerika binnenkomt. Ik had slechts anderhalf uur om mijn aansluitende vlucht van Atlanta te halen, maar de Amerikaanse douane is echt een crime. Ze ondervragen iedereen, stellen de meest onzinnige vragen en moeten dan nog al je vingers scannen… Op de vraag ‘how are you doing?’ had ik veel zin om te zeggen dat ik ‘not doing well at all’ was, omdat dit eindeloze gedoe er voor zou zorgen dat ik mijn aansluiting zou gaan missen, maar het leek me in dit geval toch beter eieren voor mijn geld te kiezen. En warempel, na de snelste tijd neer te hebben gezet van de douane naar de bagage drop off (want dat moest óók nog, niks geen bagage transfer!!) naar de gate, was ik nét op tijd om de volgende vlucht te halen. Phew! Met klotsende oksels in het vliegtuig, dat wel, maar gelukkig niet van de zenuwen.
Nadat ik het besef van tijd al lang verloren had, stond ik aan het begin van de Amerikaanse avond in Baltimore. Het duurde even voordat Joost en ik elkaar gevonden hadden, maar gelukkig lukte dat uiteindelijk en kon mijn vakantie écht beginnen. Vijf dagen in Washington, het walhalla van de musea en de memorials ;-)
De volgende morgen gelijk vroeg op om een bezoek te brengen aan Arlington, de enorme begraafplaats in Washington. Ik werd gelijk al getrakteerd op schitterend weer (en dat is op één dag na niet meer weggegaan!). Je kunt makkelijk een hele dag vullen met Arlington, maar na gedag te hebben gezegd tegen John F. Kennedy, gingen we door naar het Holocaust Museum. Dat museum is echt een aanrader. In ’97 was ik al enorm onder de indruk van de collectie en dat was nu niet anders. Het blijft me fascineren.
Wel jammer dat ook hier de security niet kinderachtig is. Om een kop koffie te drinken in het museumcafé, moet toch echt de rugzak door de scanner en ikzelf door de metaaldetector…
In de daarop volgende dagen bezocht ik het Jefferson Memorial, het Martin Luther King Jr Memorial, het Theodore Delano Roosevelt Memorial, Washington Monument (de laatste tijd vooral bekend van Dan Brown’s ‘The Lost Symbol’), het fantastische Natural History Museum, the White House (nou ja, er langs gelopen dan…) en Union Station. Hoewel er een metronet is in Washington, moet je wel rekenen op aardig wat kilometers in de benen. De afstanden zijn behoorlijk groot. Maar goed, nu ik weet dat ik 100 km kan lopen in één ruk, kan zo’n afstand tussen de verschillende memorials er ook wel vanaf!
Op dag vijf vertrok ik per trein vanaf Union Station (op zich al een bezoek waard) naar Penn Station in New York. Nog geen drie en een half uur reizen, lekker comfortabel en je stapt midden in Manhattan uit. Wel meteen in de madness ;-)
New York, een verhaal apart. Wát een stad. Echt uniek. Ik voelde me alsof ik voortdurend rondliep op een enorme filmset! Ik heb er een week met veel plezier doorgebracht, me onderdeel gevoeld van de stad en het leven van de New Yorkers. In de rij staan bij de Starbucks voor zo’n heerlijke beker cappuccino, even een salade scoren bij de Whole Foods Market, zo nu en dan een burgertje en je natuurlijk conformeren aan de Amerikaanse standaarden van in de rij staan… Afgezien van de vervelende, arrogante security overal waar je komt, zou ik me best een jaartje kunnen vermaken in New York!
Na afloop moest ik echt naar mijn foto’s kijken om te zien waar ik nu ook al weer allemaal geweest was. Een kleine opsomming: 9/11 Memorial, Rockefeller Center (Top of the Rock), Times Square, Staten Island Ferry, Brooklyn Bridge, Apple Store (…), Central Park, Guggenheim Museum, Chinatown, SoHo, The High Line en het imposante Grand Central Terminal.
De meeste indruk maakte het 9/11 Memorial. Op de plaats waar vroeger de Twin Towers stonden, zijn nu twee enorme gaten gecreëerd met watervallen die verdwijnen in een zwart gat, met daaromheen de namen van alle mensen die zijn omgekomen bij de terroristische aanslagen. Zeker omdat ik in 1997 nog op één van de torens had gestaan en me had verbaasd over hoe verschrikkelijk hoog dat was (kleine vliegtuigen vlogen lager dan ik stond!), was deze relatieve leegte indrukwekkend. Een passend memorial, vind ik. Maar de security was over-the-top, buitengewoon strikt en erg onvriendelijk. Of misschien heb ik een probleem met autoriteit..?
Al met al was het een zeer geslaagde vakantie, alhoewel ik na het vele lopen (en sjouwen met camera en lenzen) eigenlijk wel een beetje aan vakantie toe ben… ;-)
Onderstaand een foto slideshow voor een impressie van bijna twee weken in de USA: