Helsinki
- At July 08, 2019
- door Esther
- In Reportages
0
Toen wij vorig jaar aan de kade stonden in Tallinn, Estland, en plannen maakten om een dagje over te varen naar Helsinki, werd al snel besloten dat het beter was om een keer een stedentrip naar Helsinki te doen in plaats van gehaast een dagje met de boot over te varen. En dus, precies een jaar later, kwamen we aan in Helsinki. Hoewel ruim twee uur vliegen naar het noordoosten, was de temperatuur aangenaam en de zon ruimschoots aanwezig! Prima omstandigheden om een stad te verkennen.
In de trein van het vliegvled naar de stad werd ons door een Fin gevraagd waar wij vandaan kwamen en of wij wel wisten wie er wereldkampioen ijshockey was, maar voordat we konden reageren kregen we het antwoord al: Finland natuurlijk! Deze meneer was er trots op dat de uitzinnige menigte van 40.000 man net was vertrokken uit Helsinki. Wij ook ;-) En er was verder niets te merken van dit bezoek, want de stad zag er netjes en opgeruimd uit. Alleen de lichtdragers aan de voorkant van het Centraal Station waren nog gekleed in de stijl van de ijshockeyers (zie foto).
Helsinki is de grootste stad van Finland en hoewel de stad in geografisch opzicht geenszins in het centrum van het land ligt, is dit het wel. Bijna een vijfde van de Finse bevolking woont in en om Helsinki. Wat taal betreft, zou je snel denken dat de nationale taal Fins is. Niets is echter minder waar. Het Zweeds is lange tijd de taal van de elite geweest in Finland. Het Fins werd gezien als een taal voor de ambachtslieden. In die tijd was de officiële taal in Finland ook het Zweeds, maar twee eeuwen geleden kreeg ook het Fins de officiële status. Gelukkig spreekt de gemiddelde Fin erg goed Engels, want wij Nederlanders kunnen weinig tot niets herkennen in het Fins!
Je kunt Helsinki makkelijk te voet verkennen, want de stad is niet zo groot. En als je daar geen zin in hebt, dan kun je je naast het openbaar vervoer tegenwoordig ook op de elektrische step verplaatsen. De deelsteps zie je door de hele stad en ze zijn ook voor toeristen toegankelijk na het downloaden van een app. In tegenstelling tot andere steden, waar je struikelt over de stepjes die worden achtergelaten als oud vuil, werkt dit deelconcept in Helsinki prima. De stepjes staan netjes op een standaard en worden ook veel gebruikt.
Wij bezochten natuurlijk de bekende plekken, zoals de Domkerk (de iconische witte kerk), de Russisch-orthodoxe Uspenskikathedraal, de kerk in de rotsen Temppeliaukio, het centraal station, de Oodi, de Nationale Bibliotheek van Finland en voormalig forteiland Suomenlinna.
Op een regenachtige morgen leek het ons aardig om de nieuwe metrolijn van Länsimetro te nemen en verschillende metrostations te fotograferen. Dat bleek een hele goede tijdsbesteding! De metrolijn naar het westen leidt je langs prachtig vormgegeven metrostations. Het deed ons denken aan de Noord-Zuidlijn, maar dan zonder al het gedoe.
Een bezoek aan de prachtige nieuwe Oodi is ook zeker de moeite waard. Dit is een bibliotheek nieuwe stijl, waarin bewoners niet alleen welkom zijn om een boek te komen lenen, maar die ook als ontmoetingsplaats dient. Bij de prachtig vormgegeven Oodi, zowel van binnen als van buiten, kan je zo naar binnen lopen. Vergeet ook niet het fraaie terras!
Fotograferen is ook nergens een probleem in Helsinki. We hebben geen beveiliger gezien – iedereen doet gewoon relaxed. Op straat, maar ook in gebouwen en metrostations. Dat is ook wel eens een verademing, aangezien we in Nederland steeds opgefokter worden over het nemen van foto’s (met camera’s dan, want met een mobiel in de hand is alles ogenschijnlijk anders). Werden onze camera’s en lenzen nog stuk voor stuk uit de tas gehaald bij de securitycheck op Schiphol (“nee hoor, dat is standaard tegenwoordig…”), op Vantaa Airport blijkt die standaard in ieder geval onbekend.
En wachtend op de trein naar het vliegveld na afloop van onze tijd in Helsinki, viel ons oog op de trein naar St. Petersburg. Dat is dan maar zo’n drie uur reizen. Drie keer raden waar de volgende citytrip naartoe gaat… ;-)
Noord-Zuidlijn
- At July 01, 2019
- door Esther
- In Reportages
- 0
De woorden noord en zuid zijn twee markante begrippen. Zo kennen wij allemaal de Noordpool en de Zuidpool. Het zijn ook twee van de belangrijkste richtingsindicatoren om ergens naartoe te navigeren. Iets geheel anders… ook is North and South een begrip geworden in televisieland door de gelijknamige serie met de populaire Patrick Swayze. Tot slot worden de woorden noord en zuid taalkundig ook wel gebruikt om grote tegenstellingen aan te duiden; een beetje vergelijkbaar met alfa en omega. Kortom: er is veel om deze woorden te doen. En in Amsterdam is dat niet anders en nog veel meer, natuurlijk met de Noord-Zuidlijn. Een begrip dat veel Nederlanders in meer of mindere mate kennen.
Een Noord-Zuidlijn komt al voor in het Plan Stadsspoor uit 1968. Destijds besloot de gemeenteraad om te beginnen met de bouw van de huidige Oostlijn. Maar wegens grote maatschappelijke weerstand (de bekende Nieuwmarktrellen) en grote overschrijdingen van het budget is het woord metro in Amsterdam lange tijd een groot taboe geweest. Daarom is de Amstelveenlijn ook altijd sneltram genoemd en geen metro.
Eind jaren tachtig werd er toch weer onderzoek gedaan naar de haalbaarheid van een Noord-Zuidlijn. Het bloed kruipt toch een beetje waar het niet gaan kan en de verkeersvraagstukken in het centrum werden steeds nijpender. Na vele debatten in de gemeenteraad, in de Tweede Kamer en een mislukt gemeentelijk raadgevend referendum, valt in 1999/2000 dan toch het besluit tot de aanleg van de Noord-Zuidlijn.
Oorspronkelijk voorzag men toen een opening in 2011. Maar door vele tegenslagen is dat uiteindelijk 21 juli 2018 geworden. Toen werd de lijn van 9,7 kilometer, waarvan 7,1 kilometer ondergronds, opengesteld. Daarmee werd het mogelijk om in ca. 15 minuten van Station Noord naar Station Zuid te reizen. Tussen Noord en Centraal Station is dat zelfs maar 4 minuten en tussen Centraal Station en Zuid 11 minuten.
Het feit dat er zoveel vertraging was, heeft ook een voordeel. Al in 1996 begonnen de architecten van Benthem Crouwel Architects aan de ontwerpen van de metrostations. Dankzij het feit dat er nog tot in een laat stadium updates aan het ontwerp zijn geweest, konden tijdens het hele proces de meest moderne, state of the art materialen en technieken worden gebruikt. Daarom voelt niets in deze stations nu gedateerd of achterhaald.
Ieder station aan de lijn is uniek. De architectuur wordt bepaald door de locatie in de stad en de beschikbare ruimte in de ondergrond. Tegelijkertijd zijn alle stations gestoeld op hetzelfde architectonische concept: de kortst mogelijke verbinding tussen het ondergrondse perron en de straat. Heel concreet: dat betekent een constante stroom van beweging om van het perron naar de straat en vice versa te komen. Plus reizigers moeten intuïtief hun weg kunnen vinden. Daarbij spelen elegante en lange roltrappen een belangrijke rol.
Gegeven die eenheid in ontwerp tussen de stations, heeft niet één, maar alle stations aan de metrolijn de archtectuurprijs ARC2018 gewonnen. Hetzelfde geldt voor de Gouden A.A.P. (de Amsterdam Architectuur Prijs die op 17 april 2019 werd uitgereikt) en de BNA-prijs “Beste Gebouw van het Jaar 2019” op 17 mei 2019.
Wij gingen op stap om die inmiddels beruchte Noord-Zuidlijn zelf eens te ervaren en foto’s te maken. En wij waren direct om! De ergernis over de hele gang van zaken bij de realisatie van deze metrolijn viel weg toen we de prachtige metrostations zagen! Foto’s maken bleek wel een uitdaging op zich, want hoewel de website van het GVB zegt dat er foto’s gemaakt mogen worden (zij het niet professioneel), werden we toch diverse keren aangesproken door beveiligers en wordt op de perrons aangegeven dat je geen foto’s mag maken. Tja…, wat is nu waarheid? En beste beveiligers: als je iets anders in je handen hebt als een smartphone, ben je niet gelijk een professional! Wij houden ons graag aan de regels, maar dan moeten ze wèl duidelijk zijn. En dat je niet op een drukke doordeweekse dag met een camera op een statief allerlei reizigers in de weg moet lopen, dat kan iemand met logisch verstand ook zonder verbod wel bedenken. Maar op zondag en zonder statief is de Noord-Zuidlijn prima te fotograferen!
Doel: een mijlpaal van controverse!
- At December 30, 2018
- door Esther
- In Reportages
- 0
De kerncentrale van Doel (KCD) bevindt zich in de haven van Antwerpen, op de linkeroever van de Schelde, nabij het dorpje Doel. De centrale herbergt vier kernreactoren met een totale capaciteit van 2.905 MW. Die werden in de periode 1975-1985 in gebruik genomen. De centrale vertegenwoordigt ongeveer 15% van de totale elektriciteitsproductiecapaciteit in België.
De KCD is niet alleen een ijkpunt in het landschap rond Antwerpen en van het dorpje Doel, maar ook al lang de focus van een publiek debat. De twee Belgische kerncentrales, Doel en Tihange, hebben structureel betonproblemen. Tijdens inspecties door exploitant Engie Electrabel werd vastgesteld dat er betonrot in de plafonds van de twee reactoren zit; waaronder in Doel 4. En de problemen nemen de laatste tijd snel toe. Eerder dit jaar werd er een lek gevonden in Doel 1 en een technisch defect in Doel 4. De Belgische nucleaire toezichthouder, het Federaal Agentschap voor Nucleaire Controle (FANC), benadrukt dat er geen risico’s zijn voor “de bevolking, de werknemers en het milieu”. Desalniettemin is de KCD relatief verouderd. Doel 1 en 2 zijn in 1975 begonnen met operaties.
Het Internationaal Agentschap voor Atoomenergie (IAEA) eiste vorig jaar aanvullende veiligheidsgaranties na inspectie van de kerncentrale van Doel, waarna het management van de fabriek beloofde de aanbevelingen van het agentschap te zullen volgen. Volgend jaar zal het IAEA opnieuw een inspectie uitvoeren.
De problemen zijn echter al veel langer aan de gang. In de afgelopen jaren is meermaals vastgesteld dat het beton in de reactoren niet voldoet aan de (internationale) eisen. De reactoren moesten ook meerdere keren worden stilgelegd vanwege defecten. Wat veel controverse veroorzaakte, was dat in 2012 scheuren werden ontdekt in de reactorvaten van Tihange 2 en Doel 3. Opnieuw verklaarde het FANC dat er geen gevaar was. De energieproductie werd tijdelijk stilgelegd maar ook snel weer opgestart. Maar 2 jaar geleden werden opnieuw scheuren in een reactorvat ontdekt.
Als je goed oplet, valt je op dat de kerncentrale van Doel vaak in het nieuws is. Deze controverse is daarmee nog lang niet afgelopen!
Voor een eerdere blog over Doel en de tragiek ervan, klik hier.
Kinderpardon
- At December 24, 2018
- door bram
- In Reportages
- 0
TV-presentator Tim Hofman heeft ongeveer 250.000 handtekeningen overhandigd aan leden van Tweede Kamer om zijn pleidooi voor een verlenging van het kinderpardon kracht bij te zetten. De mensen die deze petitie hebben ondertekend willen dat migranten die in Nederland zijn geboren, of al meer dan vijf jaar hier wonen, een permanente verblijfsvergunning krijgen. Een honderdtal sympathisanten hadden zich verzameld op het Binnenhof in Den Haag. De petitie is ontvangen door de parlementariërs Lodewijk Asscher (PvdA) en Lilian Marijnissen (SP), Farid Azarkan (DENK) en Jesse Klaver (GroenLinks).
Hofman nam het initiatief tot deze petitie naar aanleiding van en in zijn documentaire “Terug naar je eige land”. Daarin volgde hij vijf kinderen die Nederland moesten verlaten. Hofman kondigde op het Binnenhof aan dat hij door gaat met zijn actie. “Dit is een mijlpaal, maar we werken aan een marathon, ik ga bijvoorbeeld voor de Tweede Kamer spreken.”
De regering heeft eerder gezegd dat het niet de bedoeling is om het pardon voor kinderen te verlengen. De coalitiepartijen VVD en CDA herhaalde vandaag dat ze geen verandering in standpunt verwachten. VVD-fractievoorzitter Dijkhoff zei dat ouders die te horen hebben gekregen dat ze niet in Nederland mogen blijven eerder hun verantwoordelijkheid moeten nemen. Doorgaan met het stapelen van procedure op procedure om in Nederland te blijven is volgens hem geen verstandige stap voorwaarts.
Erwin Olaf
- At November 11, 2018
- door bram
- In Reportages
- 0
Tijdens de Nacht van NRC (op 10 november 2018) vertelde fotograaf Erwin Olaf in een interview met Rianne van Dijck over zijn werk, zijn kijk op het creatieve proces en de reden waarom hij fotograaf is geworden. Het was verrassend hoe pragmatisch hij denkt als hij fotografeert en opdrachten uitwerkt en uitvoert. Veel kunstcritici lijken daardoor te veel denkwerk en gedachten in zijn werk te leggen.
Hij koos voor fotografie in plaats van schrijven of schilderen vanwege de grenzen die het je meegeeft. Als je eenmaal een foto hebt, is dat dé basis voor het verdere ontwikkel- en afdrukproces. Zo was het in ieder geval in vroeger tijden, toen we allemaal nog met 35 mm negatief werkten. Je kunt dan dingen aanpassen en retoucheren, maar alleen tot op zekere hoogte. Bij schrijven en schilderen kan je bezig blijven. Continu ‘tweaken’ of zelfs opnieuw beginnen. En dat zo lang je wilt. Dat laatste zou het voor Erwin Olaf heel moeilijk maken om iets definitief te maken. Die grenzen brengen dus ook een bevrijding voor hem met zich mee. Zowel hijzelf als collega’s beschouwen hem als een neurotische perfectionist.
De foto op het scherm heeft hij gemaakt als protest tegen de aanslag op Charlie Hebdo in 2015. Hij heeft toen een tweeluik gemaakt, getiteld “Anger and Tamed”, als eerbetoon aan de slachtoffers en om uit te drukken wat dit met hem deed. “Anger” komt het dichtst in de buurt van de woede die hij voelde toen hij net van de aanval hoorde. “Tamed” betreft het gevoel dat hij nu heeft: iedereen gaat over de orde van de dag. Langzaam maar zeker worden de normen van een ander opgedrongen. Maar toch moeten we laten zien dat we niet het zwijgen worden opgelegd of een bit worden ingedaan- zoals bij een paard!
Erwin Olaf staat bekend om zijn reclamefotografie en zijn autonome werk. Beide zijn meerdere keren bekroond. Hij won een Amerikaanse Lucie Award voor zijn oeuvre en in 2011 de Johannes Vermeer prijs.
