Nieuwjaarsduik 2015
- At January 03, 2015
- door Esther
- In Reportages
0
Ook in 2015 vond de Nieuwjaarsduik in Scheveningen weer plaats. Deze duik is traditiegetrouw de grootste duikplaats. Er doken circa 10.000 mensen om klokslag 12.00 uur in de Noordzee. Ondanks de relatief warme watertemperatuur van 7 graden Celsius, was het toch een koude duik voor de deelnemers. Door een combinatie van een buitentemperatuur van 4°C en een stevige wind (windkracht 5) lag de gevoelstemperatuur 1 graad onder nul.
De duik in Scheveningen is begonnen in 1965. Het was een initiatief van Jan van Scheijndel, de ex-Kanaalzwemmer van de Zwemclub Residentie. Aan de duik werd toen door zeven deelnemers deelgenomen. In de loop van de tijd groeide de nieuwjaarsduik van enkele excentrieke fanatiekelingen en bikkels tot een massa evenement. Alleen in 2007 is de duik één keer afgelast; na 39 jaar. Door extreem slecht weer vonden de brandweer, politie, reddingsbrigade, gezondheidsdiensten en de gemeente Den Haag het toen onverantwoord om de duik door te laten gaan.
De 2015 duik verliep niet helemaal vlekkeloos. Om de deelnemers warm te houden wordt er
voorafgaand aan de duik voor een warming-up gezorgd. Er treden dan een DJ en artiesten op. Onder andere het gehele après-ski repertoire komt dan voorbij. Maar dit keer viel een half uur voor de daadwerkelijke duik de gehele muziekinstallatie uit. Dit zorgde voor enige paniek bij de organisatie. De warming-up werd evenwel goed gemaakt door een hartverwarmend ‘optreden’ door twee leden van de Haagse reddingsbrigade. Voor een onverwacht huwelijksaanzoek ging hij op het centrale podium op zijn knieën voor haar.
Shosholoza
- At November 30, 2014
- door Esther
- In Reportages
- 0
Na twee jaar stond er weer een reis naar Zuid-Afrika gepland. Deels om te kijken hoe het met de projecten staat die de Stichting Qalisa ondersteunt en waar ik mij samen met drie andere dames hard voor maak. Het andere deel om ook gewoon lekker vakantie te hebben na een heel druk jaar!
Op 1 oktober vlogen we naar Johannesburg. Altijd even doorbijten zo’n lange vlucht, maar gelukkig hadden we gekozen voor de rechtstreekse optie, dus geen gedoe met overstappen en kilometers lopen op vliegvelden als Charles de Gaulle. ‘s Avonds hadden we afgesproken met onze vriend in Pretoria, Rudolf van Madikela Tours, om nog even een biertje te doen voordat hij op een reis van 6 weken zou vertrekken.
In de daarop volgende dagen reden we richting het Kruger Park, want een safari mag natuurlijk niet ontbreken op een reis naar Afrika. Zelf ben ik verwend en al vele malen op safari geweest, maar het blijft spannend omdat je nooit weet wat je tegen gaat komen. (Het Kruger Park is zo groot als de helft van Nederland, dus bedenk maar als er een luipaard is gespot in Rotterdam, maar jij zit in Amersfoort, de kans groot is dat jij dat dier over het hoofd gaat zien!) Deze keer hadden we een ‘early morning game drive’ waarbij we al om half vijf ‘s morgens het park in reden. Nog slapende giraffes (zittend), hyena’s en maar liefst 14 witte neushoorns vielen ons ten deel. En natuurlijk olifanten, want die heb ik nog nooit niet gezien ;-)
Vanuit Kruger gingen we door naar Shewula in Swaziland, het eerste project. Shewula is een gemeenschap van zo’n 12.000 mensen, verdeeld over een grote berg. Bovenop de berg is een Mountain Camp gerealiseerd en dat was onze verblijfplaats. 18 Kilometer omhoog hobbelen over een vrij slechte zandweg is geen pretje, maar het uitzicht maakt alles goed en dit was onze verblijfplaats gedurende vier dagen. We hadden twee hand-naaimachines op de kop kunnen tikken en wilden onze contactpersonen in Shewula kennis laten maken met het zelf maken (of repareren) van kleding. Dit alles niet zomaar natuurlijk, want we hebben vorig jaar eerst gevraagd of hier behoefte aan zou zijn. Tot ons plezier hadden de dames inmiddels zelf het initiatief genomen om op naailes te gaan. En dat is precies waar de titel van deze blog op slaat! “Shosholoza” betekent iets dat langzaam maar zeker op gang komt, zoals een trein. De Stiching Qalisa is al enkele jaren bezig om in samenwerking met de lokale bevolking dingen voor elkaar te krijgen, maar het gaat langzaam. Soms te langzaam naar ons idee. Nu kregen wij echter het gevoel dat er wel degelijk voortgang is. Alleen moeten wij telkens weer leren los te laten dat dat op een andere manier gaat dan wij gewend zijn. (Shosholoza is een zeer populair nummer in Zuid-Afrika. Van origine een mijnerslied, is dit nummer sinds de door Zuid-Afrika gewonnen rugbyfinale in 1995 helemaal niet meer weg te denken. Ook in de film ‘Invictus’ wordt het gebruikt. Zoek op YouTube naar ‘Invictus Shosholoza’ en je snapt wat ik bedoel.)
In Shewula is ook een kliniek. Dankzij een gulle gift hadden we vijf stethoscopen ter beschikking voor de zusters die werkzaam zijn in de kliniek. De blijheid op het gezicht van de hoofdzuster toen ze de nieuwe stethoscoop om haar nek deed sprak boekdelen: dit was een zeer gewild object. Nu kon ze de stethoscoop om haar nek houden gedurende haar werkdag, zei ze, net als een dokter. Daar waar eerst één stethoscoop rouleerde onder de zusters, hebben ze er nu elk een tot hun beschikking. Voor ons niet meer dan normaal (hoe kan je anders je werk goed doen?), voor daar een grote schat.
Tijdens ons verblijf in Shewula was het Mountain Camp in rep en roer, omdat één van de 13 vrouwen van de koning haar opwachting zou maken voor een lunch met haar gevolg van 100 man. Daar waar wij ‘s avonds gewoon naar bed gingen, bleef de staff de hele nacht op om te koken. ‘s Morgens trof ik de gietijzeren pannen aan in de vuurpit en in de keuken was iedereen nog steeds druk bezig met de voorbereidingen. Wij werden inmiddels toch ook wel nieuwsgierig naar deze dame, want de opwinding was groot en de spanning voelbaar. Van iedereen die die middag voorbij kwam, hadden we nooit geraden dat de koningin er zo gewoontjes uit zou zien…
Het is dat wij erop stonden om die avond zelf onze maaltijd te verzorgen, zodat de staff naar huis kon om te slapen, anders waren ze nog gebleven.
Eigenlijk hadden we nog veel meer willen doen, maar na vier dagen hadden we precies één dag om terug te rijden naar Johannesburg om onze vlucht naar Kaapstad te halen. Voor mij was het de eerste keer in Kaapstad en wát een verschil met andere steden in Zuid-Afrika! De Nederlandse geschiedenis ligt hier voor het oprapen met alle schepen die zijn vergaan en de handel die er is gedreven. Ik heb het me later pas gerealiseerd, maar we hebben ontzettende mazzel gehad met het weer. Want Kaapstad is als een baby werd ons verteld: it is either wet or windy ;-) Wind staat er zeker en op de Tafelberg was het even doorbijten, maar verder hebben we drie prachtige dagen gehad met een strak blauwe lucht!
Vanuit Kaapstad reden we op ons gemak langs de kust naar Port Elizabeth. Een deel door de wijnstreek, want een wijnproeverij mocht natuurlijk niet ontbreken. Voor een habbekrats kan je bij veel wijnmakers terecht voor een uitgebreide proeverij. Mét bijpassende hapjes om de wijn extra goed uit te laten komen.
In Plettenbergbaai hielden we drie dagen halt om zo te voorkomen dat we elke dag weer de spullen in- en uit moesten pakken (hoezo luxeprobleem, maar tijdens zo’n reis echt een ergernis) . Dichtbij de kust sprongen de bultrugwalvissen enthousiast uit het water. Voor echte mooie foto’s moest je wel met een bootje (kleiner dan de bultrug!) de zee op, dus dat heb ik maar achterwege gelaten. Ik ben niet zo heel goed met beweging in combinatie met fotograferen…
In Port Elizabeth bezochten we het tweede project: Ithemba, de kinderopvang voor gehandicapte kinderen tot 18 jaar uit de sloppenwijken. Ze waren super enthousiast en heel blij om ons te zien. Er moesten steeds weer foto’s worden gemaakt ;-) Gelukkig gingen daar de zaken ook goed en dankzij de gulle giften van familie en vrienden konden we ervoor zorgen dat de kids voorlopig weer kunnen blijven!
We bezoeken ook Samkelo nog. Samkelo is een fysiek gehandicapte jongen die jarenlang bij Ithemba is geweest en een hoop heeft geleerd, maar na zijn 18e moest er een andere plek voor hem worden gezocht. Dat is gebeurd en Samkelo is nu 21 jaar oud. Hij woont in een verzorgingstehuis. Dat is heel mooi, want daar wordt hij beter verzorgd dan thuis het geval zou zijn. Maar naar onze maatstaven is het behoorlijk schrijnend…
Twee jaar geleden heb ik Samkelo ook bezocht, maar toen was de situatie nog anders. Hij was de jongste en er zaten alleen ouderen om hem heen. Nu laat hij ons vol trots zijn vrienden zien, die op diverse plekken in het tehuis wonen. Samkelo begrijpt alles, dat is wel duidelijk. En zijn beste vriend kan heel goed ‘vertalen’ wat Samkelo ons wil vertellen.
Het is goed om te merken dat Samkelo zo geliefd is en zoveel vrienden heeft in het verzorgingstehuis. Maar ondertussen krijgen de bewoners niet altijd te eten en is het verre van fris. Hier zitten jonge mensen die in een rolstoel zitten maar verder helemaal in orde zijn. En er gebeurt niets. Onze harten breken. Wéér. Het liefst zouden we deze jongen met al zijn vrienden meenemen en hen van alle gemakken voorzien. Hoe is het mogelijk dat iemand met een heldere geest in een gemankeerd lichaam toch nog zo’n enorme glimlach op zijn gezicht kan toveren? Daar kunnen wij nog een hoop van leren. Ikzelf vind het al irritant als de trein 5 minuten vertraging heeft…. We worden weer eens met beide benen op de grond gezet!
Deze reis was wederom bijzonder. We hebben de luxe lodges en de wildparken gezien, maar ook de vuiligheid en mensen die niets hebben. Wij hebben elke dag heerlijk gegeten, maar ook mensen gezien die dat geluk niet hebben. Kortom: de onder- en de bovenkant van de maatschappij. Altijd weer komt dan de vraag op of we wel genoeg doen… Maar wij hebben ook verplichtingen en dit is wat we kunnen doen. Zoals Bram Vermeulen zo mooi zingt: “Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Het water gaat er anders dan voorheen.”. En zo is het.
Dubbellevens
- At May 25, 2014
- door Esther
- In Reportages
- 0
Met veel plezier heb ik me op een nieuw project gestort waarbij ik me uit kan leven in de fotografie én het bloggen. Het viel me namelijk op dat veel van mijn collega’s naast hun drukke banen ook nog eens de meest bijzondere hobby’s hebben. Daar wilde ik graag meer over weten en ik dacht dat dat ook best aardig zou zijn voor de rest van de organisatie. Het is tenslotte leuk om meer van je collega’s te weten, wat hen motiveert en energie geeft. Daar een praatje over maken voordat je weer een vergadering in gaat, maakt de samenwerking vaak veel leuker vind ik!
Ik verwachtte dat het een hele klus zou zijn om mijn collega’s ervan te overtuigen dat een portret in zowel beeld als geschrift een goed idee is, maar niets bleek minder waar. Ik kreeg alleen maar enthousiaste reacties en na publicatie van het eerste portret kwamen er zelfs twee spontane aanmeldingen binnen. En zo startte mijn project.
Inmiddels heb ik zes portretten gemaakt, heb ik half Nederland al gezien (het portret moet wel “in the heat of the moment” worden gemaakt, vind ik, dus ik reis af naar waar de hobby plaatsvindt) en lijkt het erop dat dit project nog een hele tijd door kan lopen ;-)
Een korte impressie van de eerste zes dubbellevens:
 |
Bert brouwt zijn eigen bier en gaf een proeverij voor zijn collega’s, waarbij hij drie typen bier de revue liet passeren. Ook aan de etiketten op de bierflesjes en de doppen wordt veel aandacht besteed. |
| Steef zingt en ik mocht erbij zijn toen ze het nummer “Lef” van Karin Bloemen op ging nemen in een studio in Amsterdam. |  |
 |
Bas is politief actief voor GroenLinks in Amsterdam. Ik was erbij op een campagnedag in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezing in maart van dit jaar. |
| Robert drumt in een punk rock band. Ik heb, met oordoppen in, een optreden in Utrecht bijgewoond en kreeg onwaarschijnlijk veel zin om ook herrie te maken ;-) |  |
 |
Rutger doet aan LARP (Live Action Role Playing); eigenlijk improvisatietoneel zonder publiek. Ik reed naar de bossen in Baarn om een hele andere collega te zien dan ik gewend ben! |
| Jeroen is motorcoureur en was op het circuit van Assen naast organisator ook deelnemer aan de Ducati Clubraces. Met het knietje aan de grond de bochten door: indrukwekkend! |  |
En dit was nog slechts de tussenstand! Er komen nog hele bijzondere hobby’s aan, so stay tuned ;-)
An der schönen blauen Donau
- At May 29, 2013
- door Esther
- In Reportages
- 0
Blauw is de Donau al lang niet meer, maar het was aangenaam vertoeven in Wenen. Terwijl Nederland nog rilde van de steeds aanhoudende kou was het in Wenen heerlijk weer. Perfect voor foto’s en warm genoeg om in een t-shirt rond te lopen en tussendoor een drankje te doen op een terras.
Na een vertraging van dik twee uur door een falende motor (en een falende KLM, want alle passagiers waren op den duur hard toe aan wat vocht, maar daar werd helaas niets aan gedaan anders dan een vriendelijke glimlach van de stewardessen…) stegen we dan toch op van de Polderbaan richting Wenen. Gelukkig was de vlucht geen graadmeter voor de rest van de trip, want de koffie vloog letterlijk uit de bekertjes door de turbulentie. Geheel volgens de Wet van Behoud van Ellende kregen we geen toestemming om hoger danwel lager te vliegen om de turbulentie enigszins te omzeilen, dus anderhalf uur later kwamen we volledig geshuffeld aan in Wenen. Jammer dat ik de Wiener Melange met Sachertorte van 10 uur had gemist, maar er zijn ergere dingen en het zonnetje maakte veel goed!
Nadat ik met de supersnelle CAT (City Airport Train) in 16 minuten midden in Wenen stond, kon ik de stad gaan verkennen. En ik was gelijk weg van deze prachtige, statige, muzikale stad. Niet gehinderd door enige voorkennis ben ik gewoon gaan lopen en dat gaat prima in Wenen. Je kunt ook met de tram, metro of bus, maar de bezienswaardigheden liggen veelal op loopafstand en dan geef ik de voorkeur aan lopen.
‘s Avonds was het dan tijd voor de échte Wiener Schnitzel. Zo eentje uit de categorie ‘lap vlees’ ;-) Heeeerlijk gegeten en in goed gezelschap! Lekker met wat glazen Grüner Veltliner en dan intens tevreden terugkeren naar het city appartement. Ook al zo’n succes: lekker veel ruimte voor een zachtere prijs dan een hotelkamer.
De volgende dag had ik met wat dames afgesproken de enige echte Apfelstrudel te gaan eten bij Demel. De pattisiers waren al druk in de weer met het maken van een lange rij Sachertorten, maar ik wist me te beperken tot een zo goed als calorievrije (…) Apfelstrudel. En er was geen woord te veel gezegd over de kwaliteit van Demel, mmm!
De drie resterende dagen in zonovergoten Wenen werden goed besteed aan het bezoeken van de bekende eyecatchers. Zo had ik de tip gekregen dat de Stephansdom ‘s morgens al heel vroeg open is en dus stond ik zaterdagmorgen om half zeven al buiten met de camera om Wenen te zien ontwaken. De kerk was inderdaad open en er was zelfs al een bescheiden dienst gaande voor de echte fanatiekelingen! Religie kent geen tijd ;-) Perfect voor een fotograaf om niet gestoord te worden door flitsende toeristen die vooral goed zijn in het in de weg lopen van een mooi shot. Als je zo vroeg bent, hoef je bovendien niet te betalen en dat is voor een Hollander natuurlijk een buitengewoon goed argument om er vroeg bij te zijn.
Een andere aanrader is een rondleiding door de Staatsopera en door de Musikverein. De laatste is de thuishaven van het Philharmonisch Orkest en jaarlijks spelen zij in de Gouden Zaal het welbekende Nieuwjaarsconcert. Yep, dat is dat klassieke concert dat je vroeger verplicht moest kijken van je ouders, hoewel je het toen waarschijnlijk helemaal niet kon waarderen… Tijdens de rondleidingen krijg je leuke feiten te horen (zo beschikt de opera over 170.000 kostuums voor de vele voorstellingen!) en leer je waarom de akoestiek in beide zalen zo goed is. De rondleidingen kosten slechts €6 en duren ca. 45 minuten, dus daarvoor hoef je het niet te laten.
In Wenen moet je natuurlijk ook even naar de creatieve architectuur van meneer Hundertwasser kijken. Zijn sprookjesachtige, speelse ontwerpen zijn (waarin rechte lijnen ontbreken) heel populair. Het blijft toch wonderlijk om een heuse vuilverbrandingsfabriek te zien in Efteling-stijl! De meeste toeristen beperken zich tot het bezoeken van het Hundertwasserhaus en het Kunsthaus, maar als je de metro pakt naar Spittelau kan je foto’s maken zonder toeristen.
Resten de overige kerken (Karlskirche, Peterskirche), het Prater (voor wie van kermissen houdt), de Hofburg, een rondrit in een open paardenkoets en de Gasometer (vier heringerichte voormalige gasopslagtanks). Ik zet doelbewust Slot Schönbrunn niet in dit rijtje, tenzij je het heerlijk vindt om tussen Oh my God knauwende Amerikanen voetje voor voetje door het voormalige paleis van Sissy te schuifelen. Ieder z’n ding – mij krijg je er niet warm voor.
Al met al is Wenen een fijne stad om te bezoeken. Betaalbaar, veilig, schoon (op de paardenpis na dan…) en ‘gemütlich’. Jammer dat een vliegticket zoveel moet kosten en dat er weinig alternatieven zijn voor KLM, aangezien die vliegmaatschappij wat mij betreft tegenwoordig ook in de categorie ‘low service carrier’ valt met toeslagen voor normale bagage en 30 gram pinda’s als maaltijd tijdens de vlucht…
Onderstaand een foto slideshow die de trip kort samenvat:
Dodenherdenking 2013
- At May 06, 2013
- door Esther
- In Reportages
- 0
Als kind al keek ik naar de Dodenherdenking op de Waalsdorpervlakte. Omdat het moest, zeg ik er eerlijk bij. Ik vond dat toen allemaal wat overdreven en bleef veel liever buiten spelen met de kinderen uit de straat. Maar nee, wij werden rond half acht naar binnen gemaand, zodat we fris en fruitig naar de Dodenherdenking konden kijken en de twee minuten stilte in acht konden nemen. Later hield ik, waar ik ook was, altijd twee minuten stilte. Door de opvoeding (die hakt er toch meer in dan je soms wilt!!), maar zeker ook omdat ik het toen wél belangrijk vond.
Zo’n bekend onderdeel van je leven en er toch nog nooit geweest zijn, dat wilde ik eens aanpakken. En dus vroeg ik een foto-accreditatie aan om foto’s te mogen maken tijdens de herdenking. 4 Mei was een prachtige lente-avond en het was dan ook druk op de Waalsdorpervlakte (naar later bleek hebben zo’n 4.000 mensen de stille tocht bijgewoond). Ik was al onder de indruk van het feit dat al deze mensen van diverse pluimage en ook veel kinderen het geduld konden opbrengen om te wachten tot de stille tocht zou beginnen. Het is bovendien een aardig stuk lopen om bij het monument en de Bourdonklok te komen.
De Bourdonklok, ook zo’n bekend fenomeen. Het geluid van de klok wordt een eind gedragen over de Waalsdorpervlakte en ook op televisie zag het er altijd indrukwekkend uit. Wel veel groter en ruimtelijker dan het in werkelijkheid is (het bedrog van de camera’s!), maar daarom niet minder indrukwekkend. Nu ik er zo dichtbij stond en het gedreun van de klepel die tegen de wand van de klok klapt letterlijk door mijn lijf trilde, vond ik de symboliek nog mooier.
Het respect van de aanwezigen voor de trieste gebeurtenissen van lang geleden, de bereidheid te wachten en stil te zijn, hebben een behoorlijk diepe indruk op me gemaakt. Wat goed om te zien dat mensen hun kinderen meenemen naar deze stille tocht en ze zo meegeven dat we het nooit meer zover moeten laten komen. De gedachte die me dan echter ook altijd bekruipt, is dat het helaas wel gebeurt. Nu elders in de wereld, maar het respect voor elkaar is ook in Nederland vaak ver te zoeken. Bij de Dodenherdenking werd ik me daar nog eens bewust van en hopelijk alle andere aanwezigen ook. We moeten toch ergens beginnen…
