Washington en New York
- At November 27, 2011
- door Esther
- In Nieuws, Reportages
0
Na een tijd lang hard werken was het eind oktober dan eindelijk tijd voor mijn vakantie! Ik had in 1997 al eens kort Washington en New York bezocht, maar wilde graag nog eens terug om fatsoenlijke foto’s te maken en er wat meer tijd door te brengen. Omdat ik mijn reis kon combineren met een bezoek aan een oud-collega in Washington én een goede vriendin voor haar werk naar New York zou komen, had ik allemaal leuke dingen in het vooruitzicht.
Zo’n reis is altijd even doorbijten, vooral op het moment dat je Amerika binnenkomt. Ik had slechts anderhalf uur om mijn aansluitende vlucht van Atlanta te halen, maar de Amerikaanse douane is echt een crime. Ze ondervragen iedereen, stellen de meest onzinnige vragen en moeten dan nog al je vingers scannen… Op de vraag ‘how are you doing?’ had ik veel zin om te zeggen dat ik ‘not doing well at all’ was, omdat dit eindeloze gedoe er voor zou zorgen dat ik mijn aansluiting zou gaan missen, maar het leek me in dit geval toch beter eieren voor mijn geld te kiezen. En warempel, na de snelste tijd neer te hebben gezet van de douane naar de bagage drop off (want dat moest óók nog, niks geen bagage transfer!!) naar de gate, was ik nét op tijd om de volgende vlucht te halen. Phew! Met klotsende oksels in het vliegtuig, dat wel, maar gelukkig niet van de zenuwen.
Nadat ik het besef van tijd al lang verloren had, stond ik aan het begin van de Amerikaanse avond in Baltimore. Het duurde even voordat Joost en ik elkaar gevonden hadden, maar gelukkig lukte dat uiteindelijk en kon mijn vakantie écht beginnen. Vijf dagen in Washington, het walhalla van de musea en de memorials ;-)
De volgende morgen gelijk vroeg op om een bezoek te brengen aan Arlington, de enorme begraafplaats in Washington. Ik werd gelijk al getrakteerd op schitterend weer (en dat is op één dag na niet meer weggegaan!). Je kunt makkelijk een hele dag vullen met Arlington, maar na gedag te hebben gezegd tegen John F. Kennedy, gingen we door naar het Holocaust Museum. Dat museum is echt een aanrader. In ’97 was ik al enorm onder de indruk van de collectie en dat was nu niet anders. Het blijft me fascineren.
Wel jammer dat ook hier de security niet kinderachtig is. Om een kop koffie te drinken in het museumcafé, moet toch echt de rugzak door de scanner en ikzelf door de metaaldetector…
In de daarop volgende dagen bezocht ik het Jefferson Memorial, het Martin Luther King Jr Memorial, het Theodore Delano Roosevelt Memorial, Washington Monument (de laatste tijd vooral bekend van Dan Brown’s ‘The Lost Symbol’), het fantastische Natural History Museum, the White House (nou ja, er langs gelopen dan…) en Union Station. Hoewel er een metronet is in Washington, moet je wel rekenen op aardig wat kilometers in de benen. De afstanden zijn behoorlijk groot. Maar goed, nu ik weet dat ik 100 km kan lopen in één ruk, kan zo’n afstand tussen de verschillende memorials er ook wel vanaf!
Op dag vijf vertrok ik per trein vanaf Union Station (op zich al een bezoek waard) naar Penn Station in New York. Nog geen drie en een half uur reizen, lekker comfortabel en je stapt midden in Manhattan uit. Wel meteen in de madness ;-)
New York, een verhaal apart. Wát een stad. Echt uniek. Ik voelde me alsof ik voortdurend rondliep op een enorme filmset! Ik heb er een week met veel plezier doorgebracht, me onderdeel gevoeld van de stad en het leven van de New Yorkers. In de rij staan bij de Starbucks voor zo’n heerlijke beker cappuccino, even een salade scoren bij de Whole Foods Market, zo nu en dan een burgertje en je natuurlijk conformeren aan de Amerikaanse standaarden van in de rij staan… Afgezien van de vervelende, arrogante security overal waar je komt, zou ik me best een jaartje kunnen vermaken in New York!
Na afloop moest ik echt naar mijn foto’s kijken om te zien waar ik nu ook al weer allemaal geweest was. Een kleine opsomming: 9/11 Memorial, Rockefeller Center (Top of the Rock), Times Square, Staten Island Ferry, Brooklyn Bridge, Apple Store (…), Central Park, Guggenheim Museum, Chinatown, SoHo, The High Line en het imposante Grand Central Terminal.
De meeste indruk maakte het 9/11 Memorial. Op de plaats waar vroeger de Twin Towers stonden, zijn nu twee enorme gaten gecreëerd met watervallen die verdwijnen in een zwart gat, met daaromheen de namen van alle mensen die zijn omgekomen bij de terroristische aanslagen. Zeker omdat ik in 1997 nog op één van de torens had gestaan en me had verbaasd over hoe verschrikkelijk hoog dat was (kleine vliegtuigen vlogen lager dan ik stond!), was deze relatieve leegte indrukwekkend. Een passend memorial, vind ik. Maar de security was over-the-top, buitengewoon strikt en erg onvriendelijk. Of misschien heb ik een probleem met autoriteit..?
Al met al was het een zeer geslaagde vakantie, alhoewel ik na het vele lopen (en sjouwen met camera en lenzen) eigenlijk wel een beetje aan vakantie toe ben… ;-)
Onderstaand een foto slideshow voor een impressie van bijna twee weken in de USA:
Fotoboeken Rotterdam
- At June 13, 2011
- door Esther
- In Nieuws, Publicaties
- 0
Ga naar mijn fotosite van Rotterdam voor meer informatie over de fotoboeken en neem vrijblijvend contact met mij op om te vragen naar de mogelijkheden.
Vóór de lens
- At May 06, 2011
- door Esther
- In Fotoshoot, Nieuws
- 0
Negen van de tien keer fotografeer ik mensen die zeggen dat ze zich niet op hun gemak voelen als er een lens op ze is gericht, of dat ze nooit leuk op foto’s staan. Dat herken ik hoor, en daarom vind ik het noodzakelijk om een keer in de zoveel tijd zelf ook weer eens voor de lens te gaan staan. Zeker omdat ik vaak aangeef dat ik natuurlijk niet voor niets fotograaf ben geworden ;-) De laatste keer was al weer even geleden en dus moest ik er aan geloven.
Op een prachtig zonnige dag had ik daarom afgesproken met een mede-fotograaf. In Rotterdam, want ik wilde graag de typische herkenningspunten van Rotterdam als ‘backdrop’ gebruiken. Verder had ik me niet beziggehouden met de voorbereidingen, want ik was al lastig genoeg voor de fotograaf zonder dat ik alle mogelijke plaatjes in mijn hoofd had! Tja, moeilijk hoor, om niet de kunst af te kijken van een andere fotograaf… Ook omdat deze meneer hele andere technieken gebruikte dan ik doe, dus dat prikkelt dan weer mijn nieuwsgierigheid! Gelukkig voelde hij ook wel wat druk; tenslotte kan een fotograaf erg kritisch naar foto’s kijken (met nog een extra vleugje kritiek omdat het om mijzelf gaat) en met dat in het achterhoofd wordt de trigger finger ineens wat onzekerder.
Een ding wilde ik in ieder geval écht niet en dat was poseren. Ook als fotograaf probeer ik een fotoshoot altijd ontspannen en spontaan te houden. Gewoon doorpraten en bewegen, dan zit er altijd wel een leuk plaatje tussen. Evengoed kreeg ik regelmatig te horen dat ik wel een beetje mocht lachen en niet zo serieus moest kijken. Het leven van een model gaat niet over rozen, ook niet als je niet Size Zero hebt ;-) Om me een beetje in vorm te houden, liet Photolab.AJ mij van de aanmeerpalen springen. 
Het liefst had hij gezien dat ik de Maas in was gesprongen, voor het imposante effect en eeuwige roem op Flickr, maar dat kon hij mooi vergeten. Ik was toch echt niet van plan een menselijke splash te worden. Je moet die Canon-fotografen ook altijd in bedwang houden; paparazzi zijn er niets bij. Evengoed heb ik wel een keer of 25 mijn leven in de waagschaal gesteld, zelfs met publiek! Maar zoals je ziet, is de foto na al die pogingen wel gelukt en mijn inspanningen liggen voor eeuwig vast op de gevoelige plaat. (Note to self en de fotograaf: het is een flinke uitdaging om te focussen op niet in het water vallen, springen én tegelijkertijd een goede bek trekken.)
Al met al ben ik dik tevreden met het resultaat. Niet alleen met de prestaties van de fotograaf (mijn complimenten!), maar ook met mezelf. Het kost nu eenmaal wat moeite om je over te geven aan een Canon, maar als je dat dan toelaat, komt er toch een hoop moois uit (zegt de Nikon-fan lachend ;-))!
Alle foto’s zijn gemaakt door Bram du Saar van Du Saar Photography.
Tocht der Tochten
- At March 21, 2011
- door Esther
- In Nieuws
- 0
Of ik gek geworden ben? Welnee…, zo voelt dat helemaal niet!
Ik kwam in februari terug van een bruiloft fotograferen in Engeland, toen ik een mail vond van mijn collega Anneke met als onderwerp “Niet nadenken, gewoon ja zeggen”. Dat is weer een wat anders dan de gewone zakelijke mail en dus was mijn aandacht getrokken. De vraag in het mailtje luidde of ik mee wilde doen aan de Trailwalker van Oxfam Novib: 100 km lopen binnen 30 uur. Met een team van vier, maar geen, ik herhaal: géén estafette. Dus alle vier 100 kilometer lopen. De andere drie teamleden waren reeds ingepalmd en ze zochten nog een vierde waarvan ze dachten dat zij het ook wel zou kunnen en waarmee ze het lang genoeg vol dachten te kunnen houden. Mijn antwoord: ik zal even mijn agenda checken.
Eigenlijk is het gekkenwerk natuurlijk. Ik ben zeker niet lui en ik heb tijdens diverse vakanties lange wandeltochten gelopen, maar ik krijg het niet echt warm van bijv. de Vierdaagse van Nijmegen of het lopen van een marathon. En dan toch zomaar ja zeggen op het lopen van 100 kilometer (want de agenda bleek dat weekend eind juni ruimte te bieden…). Maar ja, ik ben toch wel eens nieuwsgierig naar de absolute toppen van mijn kunnen, naar mijn ware doorzettingsvermogen, naar mijn talenten om grenzen te overschrijden, om dood te gaan en opnieuw geboren te worden, om wat er ook gebeurt door te lopen tot de finish daar is en ik voldaan ter aarde kan storten.
Sommige mensen maken een wereldreis, anderen gaan drie dagen lang in een cirkel met een straal van één meter zitten zonder eten en drinken, weer anderen gaan een maand mediteren in een Oosters land om bij hun ware ik te komen. Ik ga 100 km lopen binnen 30 uur. Dan moet ik wel in een soort trance raken om het vol te kunnen houden, buiten mezelf treden om het geheel te overzien, tot nieuwe inzichten komen, helemaal kapot gaan maar daar doorheen breken. Dat is, behalve het goede doel, de voornaamste reden dat ik de Trailwalker van Oxfam Novib ga doen.
We zijn nu drie weken intensief aan het trainen en het verbaast mij dat we zo enorm snel vooruit gaan. Liep ik de eerste 10 km nog met zere voeten; nu lopen we minstens 40 km in de week en dat gaat me goed af! De pijntjes zijn er wel, maar verdwijnen ook weer snel. De grootste uitdaging is het tijd vrijmaken om te trainen. Tweemaal per week beginnen we vroeg met werken, zodat we na een volle werkdag om half vijf ‘s middags minstens 10 km kunnen lopen. En dan lopen we in het weekend de langere tochten. Gezien onze drukke agenda’s is dat alleen al een hele prestatie! Maar we houden het vol, ook omdat lopen een enorm verslavende werking blijkt te hebben. Ik verheug me telkens op de volgende kilometers. Het moet niet gekker worden…
Afgelopen zondag hebben we de teamfoto’s gemaakt, dus ik stel mijn teamgenoten graag voor:
Van links naar rechts: Thrishna, Anneke, Eveline en Esther. Wij hebben onszelf ‘Dead Women Walking’ genoemd, vanwege de zekere (mentale) dood die wij tegemoet lopen. Onze ervaringen zijn te volgen via onze blog (of scan onderstaande Q-code). Sponsoren mag natuurlijk ook, want laten we niet vergeten dat we geld inzamelen voor de scholenprojecten in Myanmar van Oxfam Novib! Ga daarvoor naar www.trailwalker.nl.
Londen
- At February 01, 2011
- door Esther
- In Nieuws
- 0
Ik vind Londen weliswaar een leuke stad, maar om er te komen is een heel gedoe. Ja, Londen heeft diverse vliegvelden waar je goedkoop naartoe kunt vliegen en ook de boot is een optie.
Daarmee ben je er echter nog niet. Om echt in het centrum te komen, moet je nog een stuk met de trein. En dus dacht ik het traject maar eens helemaal met de trein af te leggen – een aanrader! Voor slechts €99 kon ik een retour boeken met NS Hispeed. Van Rotterdam naar hartje Londen in 5 uur! Dat is bijna niet te verslaan met het vliegtuig of de boot als je het inchecken, de wachttijden en het reizen naar het centrum meerekent.
Nu stapte ik ‘s morgens om iets voor zevenen in de trein naar Brussel, stapte daar over op de Eurostar en was ik om 11.00 uur Engelse tijd op St. Pancras Station. Het station alleen al is een waar feest voor fotografen! Een prachtig Victoriaans gebouw, helemaal gerenoveerd en gemorderniseerd. Omdat ik ruim een uur moest wachten op een vriendin, die op King’s Cross zou arriveren, heb ik uitgebreid foto’s staan maken. Tot mijn verbazing werd ik niet eens aangesproken door de beveiliging en dat zou, naar later bleek, gewoon zo blijven.
Toen ik later naar King’s Cross liep, waar hard wordt gewerkt aan de renovatie, vond ik dat maar een rommeltje. Het mag dan wel het station zijn waar vandaan Harry Potter op de Zweinsteinexpress stapt, bijzonder was het niet.
Gelukkig werd deze kleine teleurstelling ruimschoots goedgemaakt gedurende de rest van het weekend. Aan het eind van de middag bevonden we ons op grote hoogte in de London Eye, het gigantische reuzenrad aan de Theems. Perfecte timing, want dit is het mooiste moment van de dag voor een fotograaf ;-) Nog niet helemaal donker, maar wel alle verlichting aan. En dan is Londen schitterend!
Aangezien ik het heerlijk vind theatershows te bezoeken, en dan het liefst musicals, liepen we ‘s avonds richting Leicester Square om te kijken of we kaarten konden scoren voor Mamma Mia. En ja hoor, er waren nog twee plaatsen beschikbaar op rij één! Heerlijke avond gehad.
Na een nacht bijtanken en een stevig cooked breakfast gingen we op zaterdag naar Covent Garden. Hier vind je allerlei leuke winkels en boetiekjes – heel geschikt voor wat ‘street photography’. Daarna zijn we doorgelopen naar het British Museum. Ik heb daar al heel wat foto’s van gezien, maar wil dan toch altijd nog graag zelf de foto maken. Ik ging dan ook meer voor de architectuur dan de museumcollectie ;-)
‘s Avonds was het tijd voor de tweede musical: Billy Elliot. Wederom een fantastische avond gehad in een prachtig theater! Jammer dat je in het theater nooit foto’s mag maken. Niet eens zozeer van de show, maar gewoon van het theater zelf…
Inmiddels was het alweer zondag. Een heerlijk zonnige dag. We startten met het bekijken van de wisseling van de koninklijke wacht bij Buckingham Palace. Daar stonden veel te veel mensen om goede foto’s te kunnen maken. Omdat er diverse beperkingen waren op de metrolijnen, besloten we eerst naar Harrods en daarna naar het Natural History Museum te lopen. Ik was aangenaam verrast dat je in Harrods gewoon foto’s mag maken! En er is genoeg te fotograferen, want de verschillende afdelingen zijn prachtig gedecoreerd. Het is er wel erg druk, maar wellicht dat mijn panorama’s goed zijn gelukt.
Het Natural History Museum is een enorm gebouw met een prachtige hal in het midden. Ook hier mocht ik gewoon foto’s maken. Weliswaar alles zonder statief, maar daar had ik al rekening mee gehouden. Bovendien waren er genoeg plaatsen om de camera op te laten rusten, zodat ik toch bracketed foto’s kon maken om ze later tot HDR beelden om te vormen. Wederom gratis entree! Heel populair bij kinderen vanwege de vele dinosaurusskeletten die dit museum herbergt, dus wel behoorlijk druk.
Vervolgens was de Tower Bridge aan de beurt. Het was inmiddels laat in de middag en nog steeds prachtig weer, dus ik was me al aan het voorbereiden op een mooie zonsondergang. Aan de zuidkant van de Tower Bridge staat het stadhuis van Londen en dat vormt met zijn futuristische architectuur een mooi contrast met de historische brug. Ik was dus in mijn element!
Om de zondag af te sluiten besloten we de hele weg terug naar Buckingham Palace lopend af te leggen. Geen slecht idee, want onderweg waren er nog genoeg mooie fotomomenten (London Eye, Millennium Bridge, waterloo Bridge, Houses of Parliament, Big Ben). En zonder statief, maar met Gorilla Pod kom je ook een heel eind.
Volledig uitgeblust kwamen we rond 21.30 uur in het hotel aan. Moe, maar voldaan. De volgende morgen zouden we ons alleen voorbereiden op de reis naar huis.
Helaas zat die terugreis voor mij enigszins tegen vanaf Brussel, omdat de trein defect was. Dat betekende een treintje naar Antwerpen Centraal, alwaar ik drie kwartier moest wachten op de trein naar Rotterdam. Maar…, Antwerpen Centraal is een prachtig station en recentelijk is de renovatie afgerond, dus ik kon naar hartelust wat mooie plaatjes schieten. Zeker ook omdat het op maandagavond niet bepaald druk is ;-) Kortom: van de nood een deugd gemaakt en zo een fantastisch weekend goed afgesloten!
Dus: Londen met de trein is echt een aanrader. Betaalbaar en snel. En natuurlijk heel fotogeniek.
