Nieuwjaarsduik 2015
- At January 03, 2015
- door Esther
- In Reportages
0
Ook in 2015 vond de Nieuwjaarsduik in Scheveningen weer plaats. Deze duik is traditiegetrouw de grootste duikplaats. Er doken circa 10.000 mensen om klokslag 12.00 uur in de Noordzee. Ondanks de relatief warme watertemperatuur van 7 graden Celsius, was het toch een koude duik voor de deelnemers. Door een combinatie van een buitentemperatuur van 4°C en een stevige wind (windkracht 5) lag de gevoelstemperatuur 1 graad onder nul.
De duik in Scheveningen is begonnen in 1965. Het was een initiatief van Jan van Scheijndel, de ex-Kanaalzwemmer van de Zwemclub Residentie. Aan de duik werd toen door zeven deelnemers deelgenomen. In de loop van de tijd groeide de nieuwjaarsduik van enkele excentrieke fanatiekelingen en bikkels tot een massa evenement. Alleen in 2007 is de duik één keer afgelast; na 39 jaar. Door extreem slecht weer vonden de brandweer, politie, reddingsbrigade, gezondheidsdiensten en de gemeente Den Haag het toen onverantwoord om de duik door te laten gaan.
De 2015 duik verliep niet helemaal vlekkeloos. Om de deelnemers warm te houden wordt er voorafgaand aan de duik voor een warming-up gezorgd. Er treden dan een DJ en artiesten op. Onder andere het gehele après-ski repertoire komt dan voorbij. Maar dit keer viel een half uur voor de daadwerkelijke duik de gehele muziekinstallatie uit. Dit zorgde voor enige paniek bij de organisatie. De warming-up werd evenwel goed gemaakt door een hartverwarmend ‘optreden’ door twee leden van de Haagse reddingsbrigade. Voor een onverwacht huwelijksaanzoek ging hij op het centrale podium op zijn knieën voor haar.
Kleurrijk Istanbul
- At June 11, 2012
- door Esther
- In Nieuws
0
Nooit eerder was ik in Turkije geweest, of er zelfs maar door aangetrokken, maar nu was ik in de gelegenheid een vijfdaags bezoek te brengen aan Istanbul en die kans liet ik toch niet lopen!
Mijn moeder klaagde vroeger al over mijn gebrek aan geografische kennis (…) en zodoende heb ik een goed excuus om te bekennen dat ik niet eens wist dat Istanbul uit een Europees en een Aziatisch deel bestaat. De aankomst was op de luchthaven in het Aziatische deel en dat betekende een flinke reis naar het hotel dat zich in het Europese deel bevond. Nou mag ik graag in het buitenland vertoeven, de reis er naar toe vind ik he-le-maal niets. En in dat opzicht werd mijn geduld (of liever gezegd het gebrek daaraan) goed op de proef gesteld onderweg naar Istanbul. Alle vormen van transport had ik gehad toen ik uiteindelijk in het hotel aankwam: trein, vliegtuig, bus, boot én tram!
Maar…, het was allemaal de moeite waard. Ik stapte in een andere wereld. Een wereld van veel kleur, lekker eten, fascinerende historie, een enorme hoeveelheid moskeeën waaruit vijfmaal daags het gebed als een deken over de stad werd gelegd en vooral ook overal mensen van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat.
So much to do, so little time to do it in! Toch heb ik aardig wat bezienswaardigheden gehad. Natuurlijk de Ayasofya, wát een gebouw. Enorm! De Blauwe Moskee, waar ik de gang van zaken op z’n minst fascinerend vond: een enorme ruimte waar de mannen kunnen bidden en een klein hokje voor de vrouwen. De wasplaatsen voor mannen aan de buitenkant van de moskee, voorafgaand aan een bezoek: voeten wassen, maar dan wel weer gewoon dezelfde sokken aantrekken!!
De gekte in de Grand Bazaar en de Spice Bazaar en het spel van afdingen. Iedereen wil je wat verkopen, maar wie moet je geloven? Ze roepen allemaal dat de prijs écht niet lager kan en dat zij de beste kwaliteit leveren ;-) De prachtige kruiden en theesoorten, allemaal uitgestald voor de verkoop. Ik had van alles wel wat mee willen nemen…
Het Topkapi paleis vond ik teleurstellend. Het is een enorm paleis, maar zo verschrikkelijk druk dat je bijna geen stap kunt zetten. En de moslims worden toch lichtelijk opgewonden van de relieken van de profeet Mohammed die daar liggen, dus dat geduw en getrek maakt de drukte er niet draaglijker op.
Je bent geen goede chauffeur als je niet toetert. Er wordt wat afgetoeterd in Istanbul. Het lijkt ook wel of de automobilisten maar wat doen, wat natuurlijk resulteert in een gezellige chaos. De gemiddelde Nederlander zou uit zijn pannetje gaan, maar in Istanbul druk je dan gewoon verveeld op je claxon!
Aan eten en drinken geen gebrek in deze dynamische stad. Restaurants en eettentjes zijn tot in de nacht open en je kunt er heerlijk eten. En dan even een stukje baklava halen om in stijl af te sluiten. In tegenstelling tot de overmatig zoete baklava die je hier wel eens aantreft, is het daar écht lekker. Nog steeds zoet, maar het glazuur springt niet spontaan van je tanden. Zelf ben ik geen fan van Turkish delight, maar ik heb me laten vertellen dat daar hetzelfde voor geldt.
Als afsluiting heb ik een bezoek gebracht aan een traditionele hammam. Ik kan eerlijk zeggen dat ik dat drie dagen later nog steeds voelde! Zo’n scrub, wasbeurt en massage gaat bepaald niet zachtzinnig, dus als je denkt eens lekker te ontspannen dan kom je bedrogen uit. Als ik mijn best doe, kan ik nog steeds hier en daar de belachelijk gespierde duimen van mijn masseur voelen!
Onderstaand de inmiddels traditionele foto slideshow van mijn bezoek aan Istanbul:
Een geslaagde reünie
- At April 18, 2012
- door Esther
- In Reportages
0
Waar Facebook al niet toe kan leiden: klasgenoten die elkaar na jaren weer virtueel ontmoeten, die op hun beurt weer in contact staan met nog meer klasgenoten en zo een sneeuwbaleffect bewerkstelligen. Zo begon het idee voor een reünie van de klassen uit 1979, 1980 en 1981 van de Prinses Marijkeschool in Meerkerk.
Met een ‘Raad van 8’ werd een reünie georganiseerd, die van start ging op de kenmerkende watertoren van Meerkerk. Een unieke plek en natuurlijk bij iedereen bekend. De opkomst was hoog en de reacties op elkaars aanwezigheid zeer enthousiast. Natuurlijk kon de watertoren worden beklommen voor het beste uitzicht en het weer werkte ook nog mee op zaterdagavond 14 april! Zelfs de mensen met hoogtevrees konden hun nieuwsgierigheid niet bedwingen en maakten de klim naar boven (60 meter is toch aardig wat traptreden). Vanaf de toren werd gauw met het thuisfront of andere familie gebeld zodat er kon worden gezwaaid, want hoewel iedereen de watertoren kent, was vrijwel niemand er ooit op geweest.
Na zonsondergang ging het feest verder in De Linde, en onder de gasten waren zelfs twee voormalige juffen! Hoewel een aantal mensen in Meerkerk is gebleven, is het altijd leuk om te ontdekken wat een ieder vandaag de dag doet en waar hij of zij nu woont. En dat kan zomaar in het buitenland zijn. Onder het genot van een drankje en een hapje werden levensverhalen uitgewisseld, waaruit bleek dat niet iedereen het altijd even makkelijk heeft gehad. Maar dit was het moment voor wederzijds begrip, ondanks de soms grote verschillen in levensstijlen. De pesterijen van vroeger werden nog eens besproken en vergeven. Iedereen was gelijkwaardig en er werd driftig gewezen naar en gelachen om foto’s uit de oude doos. Natuurlijk werd er hard gelachen om anekdotes en alle leuke dingen van vroeger. Ik hoorde regelmatig ‘jij bent helemaal niets veranderd!’ voorbij komen en zoals op elk goed feest kende gezelligheid geen tijd. Ik geloof dat de laatste om vier uur in de ochtend naar huis ging ;-)
De schoolfoto’s van vroeger zijn inmiddels vervangen door sprankelende portretten, gemaakt op de avond zelf, als een soort smoelenboek anno 2012. Ik heb op Facebook al gezien dat de oude klasgenoten van vroeger allemaal erg enthousiast waren over deze reünie en er onophoudelijk een stroom berichten op Facebook verschijnt. Hier zijn oude contacten weer nieuw leven ingeblazen, vriendschappen aangehaald en complimenten uitgedeeld. Wát een leuke reünie om vast te leggen in foto’s – ik heb er ook echt van genoten!
Onderstaande slideshow vat in een kleine 8 minuten samen wat er die avond gebeurde en wat voor goede sfeer er hing. Friends will be friends, inderdaad!