10 Miljoen kaarten!
- At June 09, 2011
- door Esther
- In Business
0
De OV-chipkaart, onderwerp van vele discussies in Nederland, maar stiekem toch een heel bijzonder project! Op woensdag 8 juni 2011 werd het 10 miljoenste exemplaar uitgereikt door oud-minister van Infrastructuur Karla Peijs, die destijds de GO gaf voor het gefaseerd invoeren van de OV-chipkaart. Met een saldo van €150 was dit een leuk cadeau voor de kaarthouder!
Zelf ben ik ook sinds enige tijd een enthousiast gebruiker van de OV-chipkaart. In combinatie met automatisch opladen hoef ik nooit meer langs een kaartautomaat om een kaartje te kopen of mijn saldo op te laden. Ik check ‘s ochtends voor zeven uur in met een slaperig hoofd en hoef alleen maar even op te letten dat ik ook daadwerkelijk weer uitcheck als ik op de plaats van bestemming ben aangekomen. (Ik hoor de probleemgevallen nu verzuchten dat ik wel heel veel mazzel heb gehad dat het allemaal werkt…)
Waarom is het dan een bijzonder project? Het is uniek in de wereld! Het feit dat je met één kaart door het hele land kunt reizen, met negen verschillende vervoerders, en ook nog verschillende producten op je kaart kunt laten zetten, is nergens anders mogelijk. Het systeem is weliswaar gekopieerd uit Hongkong, maar daar is het T-Ford model gehanteerd: alle keuzes zijn mogelijk, als het maar een anonieme OV-chipkaart is ;-) Tel daar nog bij op dat er vele overheidsinstanties betrokken zijn bij de invoering van de OV-chipkaart en het mag een wonder heten dat het systeem vandaag de dag werkt!
Inmiddels worden er dagelijks meer dan 2 miljoen reizen gemaakt met de OV-chipkaart en zijn er dit jaar al zo’n 550 miljoen transacties geweest.
Al met al was de uitreiking van de 10 miljoenste OV-chipkaart toch best bijzonder. Ook voor de nabije toekomst staan er genoeg uitdagingen en uitbreidingen op stapel. We worden steeds unieker met z’n allen.
Vóór de lens
- At May 06, 2011
- door Esther
- In Fotoshoot, Nieuws
- 0
Negen van de tien keer fotografeer ik mensen die zeggen dat ze zich niet op hun gemak voelen als er een lens op ze is gericht, of dat ze nooit leuk op foto’s staan. Dat herken ik hoor, en daarom vind ik het noodzakelijk om een keer in de zoveel tijd zelf ook weer eens voor de lens te gaan staan. Zeker omdat ik vaak aangeef dat ik natuurlijk niet voor niets fotograaf ben geworden ;-) De laatste keer was al weer even geleden en dus moest ik er aan geloven.
Op een prachtig zonnige dag had ik daarom afgesproken met een mede-fotograaf. In Rotterdam, want ik wilde graag de typische herkenningspunten van Rotterdam als ‘backdrop’ gebruiken. Verder had ik me niet beziggehouden met de voorbereidingen, want ik was al lastig genoeg voor de fotograaf zonder dat ik alle mogelijke plaatjes in mijn hoofd had! Tja, moeilijk hoor, om niet de kunst af te kijken van een andere fotograaf… Ook omdat deze meneer hele andere technieken gebruikte dan ik doe, dus dat prikkelt dan weer mijn nieuwsgierigheid! Gelukkig voelde hij ook wel wat druk; tenslotte kan een fotograaf erg kritisch naar foto’s kijken (met nog een extra vleugje kritiek omdat het om mijzelf gaat) en met dat in het achterhoofd wordt de trigger finger ineens wat onzekerder.
Een ding wilde ik in ieder geval écht niet en dat was poseren. Ook als fotograaf probeer ik een fotoshoot altijd ontspannen en spontaan te houden. Gewoon doorpraten en bewegen, dan zit er altijd wel een leuk plaatje tussen. Evengoed kreeg ik regelmatig te horen dat ik wel een beetje mocht lachen en niet zo serieus moest kijken. Het leven van een model gaat niet over rozen, ook niet als je niet Size Zero hebt ;-) Om me een beetje in vorm te houden, liet Photolab.AJ mij van de aanmeerpalen springen. 
Het liefst had hij gezien dat ik de Maas in was gesprongen, voor het imposante effect en eeuwige roem op Flickr, maar dat kon hij mooi vergeten. Ik was toch echt niet van plan een menselijke splash te worden. Je moet die Canon-fotografen ook altijd in bedwang houden; paparazzi zijn er niets bij. Evengoed heb ik wel een keer of 25 mijn leven in de waagschaal gesteld, zelfs met publiek! Maar zoals je ziet, is de foto na al die pogingen wel gelukt en mijn inspanningen liggen voor eeuwig vast op de gevoelige plaat. (Note to self en de fotograaf: het is een flinke uitdaging om te focussen op niet in het water vallen, springen én tegelijkertijd een goede bek trekken.)
Al met al ben ik dik tevreden met het resultaat. Niet alleen met de prestaties van de fotograaf (mijn complimenten!), maar ook met mezelf. Het kost nu eenmaal wat moeite om je over te geven aan een Canon, maar als je dat dan toelaat, komt er toch een hoop moois uit (zegt de Nikon-fan lachend ;-))!
Alle foto’s zijn gemaakt door Bram du Saar van Du Saar Photography.
