Dat verwacht je niet zo snel: een herfstachtige dag medio juli… Het was wel werkelijkheid voor Kirsty en Danny, maar hoewel ze het jammer vonden lieten ze hun trouwdag er niet door bederven. En ach, een bruid die droog wordt gehouden door drie grote paraplu’s en iemand die de jurk moddervrij houdt, levert ook weer leuke foto’s op ;-)
We begonnen de dag bij de ouders van Kirsty. Hun kleindochter Hope was schattig aangekleed, maar moest even wennen aan al die bedrijvigheid. Ik moest erg mijn best doen om haar voor me te winnen, zodat ik foto’s mocht maken, want ze vertrouwde me niet zomaar. Na verloop van tijd vond ze het echter allemaal best en heb ik een paar prachtige foto’s kunnen maken!
Danny stond inmiddels op zijn bruid te wachten in St. Mary’s Church in Barton-upon-Humber (Lincolnshire, Engeland). De chauffeur van de klassieke cabrio (met de kap dicht uiteraard…) moest een aantal keer naar de kerk en terug rijden om iedereen daar te krijgen. In de tussentijd was de tweede fotograaf daar bezig om alvast wat foto’s te maken van de gasten.
Een enthousiaste, nog vrij jonge pastoor gaf me bij binnenkomst in de kerk aan dat ik met alle plezier naar boven mocht lopen voor een mooi overzicht. Ook was het geen probleem, en dat was de eerste keer dat ik dit in Engeland meemaakte, om gedurende de hele ceremonie foto’s te maken. Het enthousiasme van de pastoor was aanstekelijk en hij hield een fantastisch betoog over waarom de regen toch écht niet erg was.
Hope liep tijdens de ceremonie de hele kerk door, lachte naar iedereen en stal de show. Perfect voor de fotograaf en met mij alle gasten ook in het bezit van een camera ;-)
Het mocht dan pijpestelen regelen, het licht was fantastisch, zeker ook in de kerk zelf! Een bruidspaar hoopt altijd op zon, ik op grijs weer, juist vanwege het licht. En toen het bruidspaar de kerk uitkwam, werd het zelfs even droog. Een paar minuten maar, precies genoeg om even de kap van de cabrio open te gooien en wat foto’s te maken. Het leek wel een beroemd stel, zoveel fotografen stonden er om de auto heen!
Vervolgens begaf het gezelschap zich naar The White Heather in Market Rasen, een half uur rijden. Wéér kwam het met bakken uit de lucht… Met een drankje en een hapje begon de receptie en toen hadden we echt mazzel: het werd droog! Een perfect moment voor nog wat foto’s in de mooi aangelegde tuin en natuurlijk de groepsfoto’s. We lieten de bruidegom, vaders, best man, bruidsjonker en “ushers” (het Nederlandse equivalent bestaat bij mijn weten niet: dit zijn de heren die iedereen hun plaats wijzen in de kerk e.d.) nog een fraaie sprong maken. Altijd leuk om de jongetjes in de mannen naar boven te halen!
De speeches vonden plaats bij aanvang van het diner en dat was bij deze bruiloft voor ons ook de afsluiting. Iedereen had weer goed z’n best gedaan. Het waren grappige, maar zeker ook ontroerende speeches, waarbij vooral de bruidegom het tot zijn eigen verbazing niet droog hield. Hoe hij in tranen kon zijn op zo’n blijde dag, vroeg hij zich hardop af.
Het was geslaagd en zo zie je maar weer: na regen komt altijd zonneschijn! Kijk naar de slide show om een indruk te krijgen van de dag:
Zaterdag 21 mei 2011 ging de boeken in als een stralende dag met veel wind. Nicola wist haar sluier met moeite in bedwang te houden en John kwam op een splinternieuwe tractor naar de kerk!
John en Nicola, een jong koppel uit het noorden van Lincolnshire. Nicola’s vader vertelde tijdens zijn speech dat zij vroeger nooit op een bepaald type viel, als het maar geen boer zou zijn. Drie keer raden… John’s dagelijkse werk bestaat uit het onderhouden van tractoren en in zijn vrije tijd helpt hij onvermoeibaar mee op de boerderijen van zijn vader én schoonvader. Het kan raar lopen. Ze hebben evengoed allebei volmondig ja gezegd :-)
In de late morgen toog ik naar de boerderij van Nicola’s ouders voor wat pre-wedding shots. Ik besloot haar trouwschoenen op een kleine safari te nemen. Een mooi contrast: chique schoenen tegen afbladderende verf op schuurdeuren! En omdat elke trouwdag weer anders is, moet ik als fotograaf natuurlijk ook regelmatig met wat nieuws komen. Nicola was heerlijk ontspannen en vond alles best. Haar drie bruidsmeisjes hadden meer last van zenuwen, maar dat had ook te maken met tattoos die door de strapless jurken ineens zichtbaar werden voor vaders waarvan ze al van tevoren wisten dat die deze lichaamsversieringen niet echt zouden kunnen waarderen…
Mijn mede fotograaf was ondertussen bij de kerk gearriveerd om de bruidegom en zijn “best man” vast te leggen. Twee uitermate nuchtere en humoristische mannen. Type ruwe bolster blanke pit. Veel mensen kennen hem ook niet eens als John, maar als Bruce. Naar Bruce Lee. Bruce/John wilde ook geen ringen uitwisselen en zeker nadat hij hoorde dat Prince William ook geen ring zou gaan dragen, weigerde hij pertinent. Bespeur ik daar een tikkeltje moderniteit in de tradities…?
Nicola werd traditioneel door haar vader weggegeven, die daar zichtbaar moeite mee had. Ook ‘s avonds werd dat nog eens duidelijk toen er niet alleen een eerste dans werd gedaan door het bruidspaar, maar de tweede dans speciaal voor de vader en zijn dochter was op het nummer ‘I Loved Her First’ van Heartland. Uit zijn speech bleek echter dat hij zich gelukkig prees met John als schoonzoon!
Na de ceremonie in de kerk, die toch altijd super formeel is in Engeland (zie ook de Royal Wedding; er komt weinig eigen inbreng bij kijken), ging het gezelschap naar een bekend hotel aan de rivier de Humber. In een fraaie klassieke auto, onder het genot van een glas champagne. Daar aangekomen zagen wij onze kans schoon om een serie ‘officiële’ trouwfoto’s te maken. Hoewel we niet echt van poseren houden, ontkom je er niet aan om in ieder geval wat groepsfoto’s te maken. Maar goed, we hielden John wel bezig hoor. Hij deed op verzoek een heel aardige poging paaldansen, zie daarvoor de slideshow.
De speeches waren weer tranentrekkend. Van het lachen deze keer. Met moeite kon ik mijn camera onder controle houden. De best man hield een fantastisch betoog en aan de foto’s is duidelijk te zien dat het bruidspaar dat zeer kon waarderen, alsmede de gasten. Na het aansnijden van de taart was het dan tijd voor de eerste dans. John kon me van tevoren niet vertellen op welke muziek dit zou gaan gebeuren, maar het is helemaal goed gekomen. Op ‘I Don’t Want To Miss A Thing’ van Aerosmith deed de bruidegom goed zijn best om toch enig gevoel van ritme ten toon te spreiden ;-)
Het was wederom een geslaagde dag met een leuke familie. Ik heb de hele dag samengevat in ca. vijf minuten in de volgende slideshow: