Tocht der Tochten
- At March 21, 2011
- door Esther
- In Nieuws
- 0
Of ik gek geworden ben? Welnee…, zo voelt dat helemaal niet!
Ik kwam in februari terug van een bruiloft fotograferen in Engeland, toen ik een mail vond van mijn collega Anneke met als onderwerp “Niet nadenken, gewoon ja zeggen”. Dat is weer een wat anders dan de gewone zakelijke mail en dus was mijn aandacht getrokken. De vraag in het mailtje luidde of ik mee wilde doen aan de Trailwalker van Oxfam Novib: 100 km lopen binnen 30 uur. Met een team van vier, maar geen, ik herhaal: géén estafette. Dus alle vier 100 kilometer lopen. De andere drie teamleden waren reeds ingepalmd en ze zochten nog een vierde waarvan ze dachten dat zij het ook wel zou kunnen en waarmee ze het lang genoeg vol dachten te kunnen houden. Mijn antwoord: ik zal even mijn agenda checken.
Eigenlijk is het gekkenwerk natuurlijk. Ik ben zeker niet lui en ik heb tijdens diverse vakanties lange wandeltochten gelopen, maar ik krijg het niet echt warm van bijv. de Vierdaagse van Nijmegen of het lopen van een marathon. En dan toch zomaar ja zeggen op het lopen van 100 kilometer (want de agenda bleek dat weekend eind juni ruimte te bieden…). Maar ja, ik ben toch wel eens nieuwsgierig naar de absolute toppen van mijn kunnen, naar mijn ware doorzettingsvermogen, naar mijn talenten om grenzen te overschrijden, om dood te gaan en opnieuw geboren te worden, om wat er ook gebeurt door te lopen tot de finish daar is en ik voldaan ter aarde kan storten.
Sommige mensen maken een wereldreis, anderen gaan drie dagen lang in een cirkel met een straal van één meter zitten zonder eten en drinken, weer anderen gaan een maand mediteren in een Oosters land om bij hun ware ik te komen. Ik ga 100 km lopen binnen 30 uur. Dan moet ik wel in een soort trance raken om het vol te kunnen houden, buiten mezelf treden om het geheel te overzien, tot nieuwe inzichten komen, helemaal kapot gaan maar daar doorheen breken. Dat is, behalve het goede doel, de voornaamste reden dat ik de Trailwalker van Oxfam Novib ga doen.
We zijn nu drie weken intensief aan het trainen en het verbaast mij dat we zo enorm snel vooruit gaan. Liep ik de eerste 10 km nog met zere voeten; nu lopen we minstens 40 km in de week en dat gaat me goed af! De pijntjes zijn er wel, maar verdwijnen ook weer snel. De grootste uitdaging is het tijd vrijmaken om te trainen. Tweemaal per week beginnen we vroeg met werken, zodat we na een volle werkdag om half vijf ‘s middags minstens 10 km kunnen lopen. En dan lopen we in het weekend de langere tochten. Gezien onze drukke agenda’s is dat alleen al een hele prestatie! Maar we houden het vol, ook omdat lopen een enorm verslavende werking blijkt te hebben. Ik verheug me telkens op de volgende kilometers. Het moet niet gekker worden…
Afgelopen zondag hebben we de teamfoto’s gemaakt, dus ik stel mijn teamgenoten graag voor:
Van links naar rechts: Thrishna, Anneke, Eveline en Esther. Wij hebben onszelf ‘Dead Women Walking’ genoemd, vanwege de zekere (mentale) dood die wij tegemoet lopen. Onze ervaringen zijn te volgen via onze blog (of scan onderstaande Q-code). Sponsoren mag natuurlijk ook, want laten we niet vergeten dat we geld inzamelen voor de scholenprojecten in Myanmar van Oxfam Novib! Ga daarvoor naar www.trailwalker.nl.