Team ‘Dead Women Walking’ loopt eind juni 100 km voor de goede doelen van Oxfam Novib!

Beste lezer,

 

Nu de teamleden van Dead Women Walking ieder zo’n 500 trainingskilometers in de benen hebben zitten, leek het ons aardig een update uit te sturen.

 

Wij zijn nog altijd fanatiek aan het trainen voor die monsterlijke tocht van 100 kilometer, die inmiddels toch best haalbaar blijkt. Natuurlijk niet zonder slag of stoot. Wij hebben de afgelopen maanden behoorlijk veel geleerd. Niet alleen over wandelen, zeker ook over onszelf! We zetten het even op een rijtje:

 

• Goede doelen doen niet langer aan ‘alle kleine beetjes helpen’. Nee, het is keiharde business geworden waarbij alle marketingtrucs uit de kast worden gehaald om hoge financiële targets te rechtvaardigen. Gekker moet het niet worden. Nog even en je krijgt een aantekening bij het BKR als je je Goede Doelen KPI’s (= Key Performance Indicatoren) niet haalt!
• GPS is een leuke gadget voor mannen, maar wij vrouwen hebben er vrij weinig aan. Ja, het is een fijn ding om je frustraties op te botvieren en als je écht niet meer weet waar je je geld aan uit moet geven dan is zo’n ding een prima kostenpost, maar wij hebben het diverse keren geprobeerd en zijn tot de conclusie gekomen dat het voor het gevoel niet uitmaakt op welke lengtegraad je je bevindt... (Om over breedtegraden maar te zwijgen; wij vrouwen houden niet van ‘in de breedte’!)
• De weg kwijtraken als gevolg van GPS-problematiek leidt onder vrouwen tot cat fights als je niet uitkijkt. Een uitgestippelde route is daarom het fijnst. Derhalve hebben wij aan zoveel mogelijk georganiseerde wandeltochten meegedaan, met als absoluut dieptepunt die van Naaldwijk. De Bloesemtocht daarentegen, met 30.000 andere enthousiastelingen (?!?), was zeer de moeite waard, ondanks de helse pijnen van onze eerste veertiger.
• Blaren moet je niet prikken zolang je er geen last van hebt, wat het Rode Kruis je ook probeert wijs te maken. Prikgrage bastards. Blaren, zo weten wij inmiddels, zijn slechts de uiterlijke verschijningsvormen van innerlijke wrijvingen. Nutteloos pijn lijden door hard te zijn voor jezelf. En dus laten wij intuïtie en ratio hand in hand gaan en gaan redelijk blaarloos verder.
• Het verminderen van alcoholgebruik is echt niet nodig. Sterker nog, een witbiertje of glaasje Chardonnay op de 35 km gaat er in als God’s woord in een ouderling! Zelfs als er dan al 75 km is afgelegd. Met mate, dat wel natuurlijk.
• Zelfspot en humor zijn must haves. Tot snikkens toe uitgelachen worden als je in Herr Flick modus een terras verlaat vanwege plotseling opkomende spierverkortingen, kan gek genoeg buitengewoon helend werken. Nadat de lachsessie is geëindigd, loop je weer als een kievit.
• Hoewel wij met enige regelmaat één of meerdere van de Tien Geboden overtreden (op de sabbat moet toch écht gelopen worden en ja, ten tijde van erge pijn en schurende blaren wordt de naam van de Heer weleens misbruikt...), zouden wij er toch graag een elfde aan toe willen voegen: eer uw voeten, zij dragen u eindeloos en met verve over Moeder Aarde. Wij hebben dit gebod omarmd en passen dit devoot toe. Voetenbadjes en zelfs praten met de voeten werken beide prima.
• Overigens zijn wij allen geheel in lijn met het Vijfde Gebod: toon eerbied voor uw Vader en uw Moeder. We zijn blijer dan ooit met onze ouders; zij geloven in ons, leven mee met de pieken en de dalen, voorzien onze iPods van luisterboeken én zorgen voor fantastische maaltijden na vermoeiende loopsessies. Zelfs als ze op vakantie zijn. De onvoorwaardelijke ouderliefde is zeer voelbaar. Hulde!
• Door sommige pijn kan je heenlopen, zelfs als dat onmogelijk lijkt. Dankzij de vele trainingen treedt ons herstelvermogen in werking zodra we gaan zitten en kan er na een half uurtje gewoon weer verder worden gegaan. OK, dat lijkt misschien niet zo op het moment dat de schoenen uitgaan en de voetjes werkelijk gillen van de pijn, maar al snel groeit het vertrouwen in eigen kunnen en wordt er gewoon weer opgestaan. Grenzen worden opengegooid en we kunnen meer dan we dachten. Mind over matter.
• Mede daardoor wordt ons vertrouwen in de eindeloze kracht van het Universum groter en groter. Je krijgt waar je om vraagt. En dus vragen wij om positieve dingen: tederheid voor onze voeten, mentale kracht om een lange dag wandelen vol te houden, een zonnetje op ons gezicht, soepele spieren, lege stoelen op een fijn terras en last but not least: een parkeerplek voor de deur als je na een lange dag weer thuis arriveert. Als we de kans krijgen, zetten we deze intentie kracht bij door in een kerk een kaarsje te branden, daarmee alle geloven samenbrengend.

 

Beste lezer, je ziet wat het wandelen allemaal teweeg brengt. Na die 100 km moet de verlichting toch nabij zijn ;-)

 

In ieder geval willen wij onze sponsors en ieder ander die ons op welke manier dan ook steunt, heel hartelijk bedanken. We hebben inmiddels al meer dan €3.000,- opgehaald voor Oxfam Novib, hoewel het voor ons ook een beetje voelt als ware het voor onszelf. Het is heel fijn en ook ontroerend om de reacties te lezen van mensen die trots op ons zijn, ons voor gek verklaren of gewoon nooit hadden gedacht dat we zelfs een knullig 25 km wandelingetje uit zouden lopen. Niets is echter minder waar: wij gaan knallen tijdens de Trailwalker!

 

Hartelijke groet van Anneke, Eveline, Thrishna en Esther

 

PS: op onze blog staan onze ervaringen van week tot week. Zie onder voor de link.