De trouwdag van Nathasja en Ronald begon nat (what’s new this summer?), maar verliep perfect. Niet alleen voor het koppel zelf (ze hebben allebei ja gezegd ;-)), ook voor de fotograaf. Geen fel zonlicht, mooi zacht licht, dus geen harde schaduwen en mensen met knijpende ogen. Als het maar droog blijft, vind ik alles best!
Ik denk dat ik nog nooit een bruiloft heb gefotografeerd met zoveel verschillende fotolocaties. ‘s Morgens vroeg werd ik verwacht bij de moeder van Nathasja, want daar had de bruid de nacht doorgebracht. Heel relaxed liet ze de kapper haar gang gaan toen ik binnenstapte. Ook voor een fotograaf is het altijd weer even afwachten hoe de zaken ervoor staan op de trouwdag, maar Nathasja was de rust zelve. Ik kon mijn werk goed doen en vind het lekker als ik de tijd heb om aandacht te besteden aan details, zoals foto’s van de ringen, schoenen, bloemen en natuurlijk de trouwjurk. Dat soort details maken later het verhaal van de dag compleet!
Volgens goed Hollands gebruik zou Ronald zijn bruid op komen halen en haar het trouwboeket overhandigen. Hij wist niet hoe snel hij uit de auto naar zijn bruid moest komen. Nu was er lang genoeg gewacht – hij wilde haar zíen! En met een brede glimlach kwam Nathasja langzaam de trap af. Dit vind ik misschien wel het leukste, meest ontroerende moment van een bruiloft in Nederland: het moment dat de bruidegom zijn bruid voor het eerst ziet en over het algemeen alleen maar met ongeloof kan kijken naar zoveel schoonheid. Heerlijk om daar zo dicht op te mogen staan en ook nog heel indringend foto’s te mogen maken! Nathasja en Ronald waren overduidelijk heel blij met elkaar en met de zorgvuldig gekozen outfits.
Vervolgens gingen we op pad om de officiële foto’s van de dag te maken. Daarvoor had het bruidspaar een hele fraaie locatie gekozen, namelijk de ruïne Ravesteyn in Heenvliet. Heel verrassend: midden in het dorpje ging er ergens een poort open waar ineens een heel landgoed achter verscholen lag – Harry Potter is er niets bij! En de bruidegom bleek ook nog eens prima te kunnen jongleren.;-)
Maar we vergeten bijna dat er ook nog getrouwd moest worden, op een andere locatie, dus op naar Spijkenisse. Daar aangekomen bleken er wel heel veel vrienden, familie, collega’s en kennissen op dit jawoord te zijn afgekomen. De trouwzaal was eigenlijk niet opgewassen tegen zoveel enthousiastelingen, maar de ambtenaar van de burgerlijke stand wist daar prima mee om te gaan en hield een mooi betoog. Uiteindelijk mocht dan het verlossende woord worden uitgesproken – iets dat Nathasja met verve deed: JA!!!
Op de muziek van Los Lobos met La Bamba verliet het stel de trouwzaal en konden ze de lange stroom aan felicitaties in ontvangst nemen. Na een heuse balkonscène vertrok het gezelschap naar de eindstreep van deze dag voor een feestmaal en natuurlijk het feest. De vader van Ronald hield nog een ontroerende speech voordat het glas werd geheven op het gelukkige bruidspaar.
Ook de taart was een kunststukje. Helemaal met de hand gemaakt en toegespitst op Nathasja en Ronald – prachtig!
De eerste dans ‘s avonds bleek een echte uitvoering te zijn, die het paar aardig wat instudeeruurtjes moet hebben gekost. Daarna kon het feest pas echt beginnen, waarna ik moe maar voldaan naar huis reed. Weer een geslaagde dag – I love my job :-)
Hieronder de slide show, die ik voor elk bruidspaar maak, voor een impressie van de dag:
Dat verwacht je niet zo snel: een herfstachtige dag medio juli… Het was wel werkelijkheid voor Kirsty en Danny, maar hoewel ze het jammer vonden lieten ze hun trouwdag er niet door bederven. En ach, een bruid die droog wordt gehouden door drie grote paraplu’s en iemand die de jurk moddervrij houdt, levert ook weer leuke foto’s op ;-)
We begonnen de dag bij de ouders van Kirsty. Hun kleindochter Hope was schattig aangekleed, maar moest even wennen aan al die bedrijvigheid. Ik moest erg mijn best doen om haar voor me te winnen, zodat ik foto’s mocht maken, want ze vertrouwde me niet zomaar. Na verloop van tijd vond ze het echter allemaal best en heb ik een paar prachtige foto’s kunnen maken!
Danny stond inmiddels op zijn bruid te wachten in St. Mary’s Church in Barton-upon-Humber (Lincolnshire, Engeland). De chauffeur van de klassieke cabrio (met de kap dicht uiteraard…) moest een aantal keer naar de kerk en terug rijden om iedereen daar te krijgen. In de tussentijd was de tweede fotograaf daar bezig om alvast wat foto’s te maken van de gasten.
Een enthousiaste, nog vrij jonge pastoor gaf me bij binnenkomst in de kerk aan dat ik met alle plezier naar boven mocht lopen voor een mooi overzicht. Ook was het geen probleem, en dat was de eerste keer dat ik dit in Engeland meemaakte, om gedurende de hele ceremonie foto’s te maken. Het enthousiasme van de pastoor was aanstekelijk en hij hield een fantastisch betoog over waarom de regen toch écht niet erg was.
Hope liep tijdens de ceremonie de hele kerk door, lachte naar iedereen en stal de show. Perfect voor de fotograaf en met mij alle gasten ook in het bezit van een camera ;-)
Het mocht dan pijpestelen regelen, het licht was fantastisch, zeker ook in de kerk zelf! Een bruidspaar hoopt altijd op zon, ik op grijs weer, juist vanwege het licht. En toen het bruidspaar de kerk uitkwam, werd het zelfs even droog. Een paar minuten maar, precies genoeg om even de kap van de cabrio open te gooien en wat foto’s te maken. Het leek wel een beroemd stel, zoveel fotografen stonden er om de auto heen!
Vervolgens begaf het gezelschap zich naar The White Heather in Market Rasen, een half uur rijden. Wéér kwam het met bakken uit de lucht… Met een drankje en een hapje begon de receptie en toen hadden we echt mazzel: het werd droog! Een perfect moment voor nog wat foto’s in de mooi aangelegde tuin en natuurlijk de groepsfoto’s. We lieten de bruidegom, vaders, best man, bruidsjonker en “ushers” (het Nederlandse equivalent bestaat bij mijn weten niet: dit zijn de heren die iedereen hun plaats wijzen in de kerk e.d.) nog een fraaie sprong maken. Altijd leuk om de jongetjes in de mannen naar boven te halen!
De speeches vonden plaats bij aanvang van het diner en dat was bij deze bruiloft voor ons ook de afsluiting. Iedereen had weer goed z’n best gedaan. Het waren grappige, maar zeker ook ontroerende speeches, waarbij vooral de bruidegom het tot zijn eigen verbazing niet droog hield. Hoe hij in tranen kon zijn op zo’n blijde dag, vroeg hij zich hardop af.
Het was geslaagd en zo zie je maar weer: na regen komt altijd zonneschijn! Kijk naar de slide show om een indruk te krijgen van de dag:
Zaterdag 21 mei 2011 ging de boeken in als een stralende dag met veel wind. Nicola wist haar sluier met moeite in bedwang te houden en John kwam op een splinternieuwe tractor naar de kerk!
John en Nicola, een jong koppel uit het noorden van Lincolnshire. Nicola’s vader vertelde tijdens zijn speech dat zij vroeger nooit op een bepaald type viel, als het maar geen boer zou zijn. Drie keer raden… John’s dagelijkse werk bestaat uit het onderhouden van tractoren en in zijn vrije tijd helpt hij onvermoeibaar mee op de boerderijen van zijn vader én schoonvader. Het kan raar lopen. Ze hebben evengoed allebei volmondig ja gezegd :-)
In de late morgen toog ik naar de boerderij van Nicola’s ouders voor wat pre-wedding shots. Ik besloot haar trouwschoenen op een kleine safari te nemen. Een mooi contrast: chique schoenen tegen afbladderende verf op schuurdeuren! En omdat elke trouwdag weer anders is, moet ik als fotograaf natuurlijk ook regelmatig met wat nieuws komen. Nicola was heerlijk ontspannen en vond alles best. Haar drie bruidsmeisjes hadden meer last van zenuwen, maar dat had ook te maken met tattoos die door de strapless jurken ineens zichtbaar werden voor vaders waarvan ze al van tevoren wisten dat die deze lichaamsversieringen niet echt zouden kunnen waarderen…
Mijn mede fotograaf was ondertussen bij de kerk gearriveerd om de bruidegom en zijn “best man” vast te leggen. Twee uitermate nuchtere en humoristische mannen. Type ruwe bolster blanke pit. Veel mensen kennen hem ook niet eens als John, maar als Bruce. Naar Bruce Lee. Bruce/John wilde ook geen ringen uitwisselen en zeker nadat hij hoorde dat Prince William ook geen ring zou gaan dragen, weigerde hij pertinent. Bespeur ik daar een tikkeltje moderniteit in de tradities…?
Nicola werd traditioneel door haar vader weggegeven, die daar zichtbaar moeite mee had. Ook ‘s avonds werd dat nog eens duidelijk toen er niet alleen een eerste dans werd gedaan door het bruidspaar, maar de tweede dans speciaal voor de vader en zijn dochter was op het nummer ‘I Loved Her First’ van Heartland. Uit zijn speech bleek echter dat hij zich gelukkig prees met John als schoonzoon!
Na de ceremonie in de kerk, die toch altijd super formeel is in Engeland (zie ook de Royal Wedding; er komt weinig eigen inbreng bij kijken), ging het gezelschap naar een bekend hotel aan de rivier de Humber. In een fraaie klassieke auto, onder het genot van een glas champagne. Daar aangekomen zagen wij onze kans schoon om een serie ‘officiële’ trouwfoto’s te maken. Hoewel we niet echt van poseren houden, ontkom je er niet aan om in ieder geval wat groepsfoto’s te maken. Maar goed, we hielden John wel bezig hoor. Hij deed op verzoek een heel aardige poging paaldansen, zie daarvoor de slideshow.
De speeches waren weer tranentrekkend. Van het lachen deze keer. Met moeite kon ik mijn camera onder controle houden. De best man hield een fantastisch betoog en aan de foto’s is duidelijk te zien dat het bruidspaar dat zeer kon waarderen, alsmede de gasten. Na het aansnijden van de taart was het dan tijd voor de eerste dans. John kon me van tevoren niet vertellen op welke muziek dit zou gaan gebeuren, maar het is helemaal goed gekomen. Op ‘I Don’t Want To Miss A Thing’ van Aerosmith deed de bruidegom goed zijn best om toch enig gevoel van ritme ten toon te spreiden ;-)
Het was wederom een geslaagde dag met een leuke familie. Ik heb de hele dag samengevat in ca. vijf minuten in de volgende slideshow:
De trouwdag van Claire en Guido begon goed met een veelbelovende weersvoorspelling. Niet slecht voor 11-3-11 (mooie datum!); en de voorspelling werd waarheid! Het werd een zonnige dag met een strak blauwe lucht.
Ik ken Claire al jaaaaaaaren en als je me tien jaar geleden had gezegd dat ik op een dag haar bruiloft zou fotograferen, dan had ik daar raar van opgekeken, want toen was ik nog helemaal niet bezig met fotografie. Things change en dus stond ik ‘s middags paraat bij Stadsdeelhuis Oost in Amsterdam toen Claire en Guido aan kwamen rijden in een supersnelle zwarte sportwagen. Alle aanwezige mannen vielen in katzwijm bij het zien van deze Aston Martin en ook Guido was zichtbaar blij, zowel met zijn bruid als de auto ;-)
De kleine man van Claire en Guido was ook present en maakte indruk door zijn Schotse kilt! Hij had het goed naar zijn zin tijdens de ceremonie en maakte met iedereen een praatje in zijn eigen taal. De ambtenaar van de burgelijke stand had een mooi metaforisch verhaal voorbereid, omdat ze had ontdekt dat verhalen vertellen de gemene deler is tussen de Joodse en de Schotse cultuur. Een mooie mix van verschillende werelden! De ouders van beide kanten zaten zichtbaar trots en toch ook wel een tikkeltje ontroerd naar hun kinderen te kijken, maar hielden het meest van al hun kleinzoon in de gaten.
Na het jawoord en een groepsfoto begaven alle gasten zich naar het zeer fraaie Lloyd Hotel aan de Oostelijke Handelskade. Een pand met veel historie, prachtig gerenoveerd en tegenwoordig een populair hotel. Daar werd geproost op het kersverse paar en konden ze worden gefeliciteerd.
Omdat ik behalve fotograaf ook gast was, kon ik een glaasje champagne meedrinken ;-) Dat smaakte goed en de foto’s werden er nog beter van!
Later werd de taart volgens traditie aangesneden. Het bovenste stuk werd natuurlijk bewaard voor het vieren van het eenjarig huwelijk volgend jaar.
Na een geslaagde borrel volgde het diner in de voormalige directiekamer van de jeugdgevangenis. Alle gasten hadden het zichtbaar naar hun zin en de sfeer was lekker ontspannen; precies dat wat Claire & Guido voor ogen hadden. Het eten was heerlijk en tussen de gangen door hield de vader van de bruid een mooie speech.
Als afzakkertje werd nog een laatste drankje gedaan in de bar van het hotel en daarna ging iedereen moe maar voldaan huiswaarts. Wat een heerlijke dag, met een fantastisch koppel op een toplocatie! Ik ben gelijk aan de slag gegaan met het verwerken van de foto’s. Hieronder het resultaat, samengevat in een slideshow:
Claire & Guido: bedankt! En fijn dat ik jullie fotograaf mocht zijn.
De dag begon met regen, eindigde met regen en alles er tussenin was ook nat… Niet het perfecte weer voor een bruiloft, maar dit bruidspaar zette zich daar direct overheen. Aan het weer kan je niets veranderen, aan hoe je daarover denkt wel, was hun filosofie! Als fotograaf is dat toch een hele uitdaging, want hoewel ik stampen in de plassen of rennen met een kleurrijke paraplu boven je hoofd helemaal voor me zie en dat fantastische foto’s op zou leveren, is een bruidsjurk wel meteen voorzien van een laag modder en dat houdt de meeste bruiden natuurlijk tegen ;-)
Gelukkig bood het hotel waar het diner en de receptie werden gehouden voldoende mogelijkheden om leuke foto’s te maken. Zo stonden er twee over the top koninklijke stoelen, waren er veel spiegels en was de verlichting lekker strak. Genoeg voer voor de fotograaf om van de nood een deugd te maken!
Doug en Jenni waren super relaxed tijdens de voorbereidingen. Als een ware Brit trok Doug zijn nette pak aan en ging zich vervolgens samen met zijn vrienden en best man verder voorbereiden in de plaatselijke pub onder het genot van een pint. Jenni bereidde zich in alle rust voor met haar bruidsdames, met BBC’s Saturday Kitchen (ook een begrip in Engeland!) op de achtergrond.
Er werd vervolgens getrouwd in een typisch Engels kerkje in Holton-le-Clay onder begeleiding van een priester die de lol van religie wel inzag. Dat maakte de sfeer ontspannen, dus ze hebben allebei ja gezegd!
Daarna begaven de daggasten zich naar het hotel bij Louth voor het zg. wedding breakfast en het aansnijden van de taart. Normaal gesproken neem ik het bruidspaar dan een half uurtje mee om buiten foto’s te maken, maar zoals gezegd was dat deze keer écht niet mogelijk. De lol was er gelukkig niet minder om.
Na het diner werden de speeches gehouden. En die zijn de boeken in gegaan als uniek, want Doug is bij mijn weten de eerste bruidegom die zijn speech op zijn iPhone had gezet en al scrollend zijn verhaal deed! De speech van de best man was hilarisch en zorgde voor enorme lachbuien, tot tranen toe. Ik had moeite om mijn camera stil te houden van het lachen, maar het heeft evengoed leuke plaatjes opgeleverd.
De avond werd ingeluid met de first dance van het bruidspaar. Altijd weer een gevreesd moment en al snel werden de gasten uitgenodigd mee te doen. Alle muziek voor de hele avond stond netjes voorgeprogrammeerd op de iPod. Dat krijg je als je trouwt met een ontwikkelaar, was het commentaar van Doug.
Het was weer een geslaagde dag! Bekijk de slide show voor een impressie: